Surekli yazıp yazıp siliyorum kelimelerimi. Hayallerimi sildigim gibi. Umutlarimi yok edisip bitirişim gibi aynı. Sözlerimiz geliyor aklima birden. Sonra... artık bitti be gülüm ne düşünüyorsun başkasının olan birini diyorum. Susmaya başlıyorum ardından. Saatlerce yazıyorum. Olmuyor diyip yırtıp atıyorum kağıtları. Senin bizi yırtıp attığın gibi aynı. Biliyorum yıllar sonra belki ne ben seni nede sen beni hatirlicaksin. Ama ben simdideyim. Silemiyorum aklımdan çıkaramıyorum. Bugün yine yürürken rüzgar kokunu getirdi burnuma. Arkadaşıma yine onun kokusu bak diye seslendim. Saçma dedi. Saçma olan birşey nasıl bu kadar esas ve gerçek olabilir peki. Belkide hayla seni unutmadigimdandir. Engeller çıkıyor karşıma seni ararken. Sagim solum kapalı kapilarla karşılaşıyorum. Seni arıyorum. Kapıların anahtarı koca bir denizin içinde. Giremiyorum korkuyorum. Bogulmaktan değil bulamamaktan. Ve evet bulamıyorum seni. Aynı şimdi ki gibi. Arıyorum lakin ruyalarima bile ugramiyosun lı artık. Fotoğraflarını yirtmaya kiyamiyorm ki be adam. Bana yazdığın sözleri silip atamiyorum bir köşeye. Bakışlarını karanlık bir odaya hapsedemiyorum. Kızamıyorum sana. Her ne kadar benim olmasanda. Kiyamiyorum..
