friday kisses and jeon jeongguk ❝taekook❞

iki, jeon jeongguk

radiohead, all i need
radiohead, climbing up the walls
radiohead, there there

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

temmuzun on dördü, 2023

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Demiştim, her Cuma birbirinden farklı olur diye. Bu Cuma bambaşka olacaktı. Evet kabul, hiçbir Cuma'yı unutamazdım ama bugün için altı ay boyunca gönül çiçeğimin o kocaman, içten gülümsemesini görmek ve hiç durmadan bıcır bıcır konuşmasını dinlemek istediğimden geceleri bile uyumak yerine çalışmıştım.

Jeongguk her zaman kocaman ve içten gülümserdi, bıcır bıcır konuşmadığı tek bir an bile olmazdı fakat onun kendisi için kurduğu hayâliyle restore ettiğim o kocaman köşk ve yanına inşâ ettiğim at çiftliğini görünce, o içindeki mutluluğu açmayı bekleyen bir çiçek gibi nasıl isteklice göğsüme bıraktığını görmek çok daha farklı olacaktı.

Gülümsemekten yanaklarımızın ağrıyacağını tahmin ettiğim, saf duygularla dolup taşacak bir gün olacaktı.

Evet, onun için bir at çifliği kurmuştum. Bundan yaklaşık bir sene önce, bizim evde annemin yaptığı reçelli ekmekleri ve sade keteleri yerken ilerde bir İngiliz atının sahibi olmak istediğini ve kırlarda ki evinde otururken her canı istediğinde saatlerce çayırlarda rüzgarı hissetmek istediğinden bahsetnişti. Elbette ki yanında bende vardım, ama kurduğu bu hayâlde onu o zaman tek başına hayâl etmek benim için daha zevkliydi.

Kısacası atları ne kadar sevdiğini biliyordum ve bir gün durup dururken aklıma, bizim eve üç kilometre uzaklıkta olan ve eskiden dedemlerin oturduğu köşkü restore edip yanına da güzel bir at çiftliği kurma fikri gelmişti. Kaliteli bir iş çıkarmam altı ayımı alsa da sonucu için her şeye değerdi, öyle ki bir yıl daha uğraşmam gerekse yine bir an bile olsun tereddüt etmezdim.

"Tamam atları yerleştir, karınlarını doyur, biz gelmeye hazır olsunlar. Ekipmanları hazırlamayı da unutma."

Telefonun karşı tarafındaki görevliye yapılması gerekenleri tek tek defalarca kez söylemiştim. Atlar için özel bakım görevlileri bulmak biraz zor olmuştu. Üç profesyonel bir çaylak vardı ekipte, atların yemeğinden temizliğine kadar olan her şeyde onlar sorunluydu.

Ve ben her şeyin dört dörtlük olmasını istiyordum. Sonunda telefonu kapattığımda saate baktım. Otobüsün gelmesine beş dakika vardı. Kırmızı mazda'nın içinde, çayırlıkta bulduğum bir ağacın gölgesinde beni görebileceği bir yerdeydim.

Zaman geçti, yeşil otobüs geldi. Onu kaçırmamak için gözlerimle her yeri tarıyordum. Ama Jeongguk yoktu, otobüsten hiç inmemişti. Olduğum yerden ayrılıp şoförle birkaç dakikalık bir diyaloğa girdim, görmemişti.

Sabahın koşuşturmacasıyla onu hiç aramamış olduğum geldi aklıma. Endişeyle arabaya doğru koştum ve telefonumu alarak Jeongguk'u aramayı denedim fakat ulaşılamıyordu. İçim içimi yerken nasıl onu aramamak gibi bir ihmalkarlıkta bulunduğumu anlayamıyordum. İpin bir ucunu tutarken diğer ucunu kaçırmıştım.

Aklıma milyon tane senaryo geldi. Annesi ve babasıyla yaşayabileceği milyon tane dehşet verici senaryo... Durmaksızın aramaya devam ettim, belki bir sonraki saniye hat düşer de Jeongguk'a ulaşırım diye, fakat nafileydi.