Nie potrafię kochać - to normalne.
Jednak, gdy patrzę na Nich, mięknie mi serce.
Kiedy czytam o pięknych, książkowych historiach zakochanych,
pragnę przeżyć jedną z nich.
Może, jednak powinienem zostać sam i nie marnować swoich uczuć dla innych?
Przecież nigdy nie będę wystarczający dla kogoś, dla kogo starałem się być.
W moim życiu zawsze będzie czegoś brakować.
Potrzymania za rękę w niełatwym czasie,
głębokiego uścisku nad płaczącym chmurami.
Twojego zapachu na mych ubraniach.
Czy pozytywnego uśmiechu z rana,
który zawsze będzie w mojej głowie.
Wiecznie będziesz drugą połową mojego serca, której szukam,
lecz nigdy nie znajdę.
