🥀🍂••𝑳𝒊𝒎𝒊𝒕𝒍𝒆𝒔𝒔 || 𝑲𝑺𝑱

⛓️•𝐂𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫 21🩸

"හ්යොන්ග්?"

රෑ එකොළහත් පහු වෙලා ගෙදර ආව ජින් කාටවත් කතා නොකරම රූම් එකට යන්න හදලත් නැවතුනේ ටේ කතා කරපු නිසයි.

"ආහ්... ටේ නිදි නැද්ද?"

"හ්යොන්ග් ඇයි මෙච්චර පරක්කු වුණේ?"

"ආහ් මේ... මේ... අද හදිස්සි ස'ජරි එකක් වැටුණා ටේ.. හරි මහන්සි මං යනවා නිදාගන්න."

"බොරු කියන්න එපා හ්යොන්ග්"

ටේ ගේ කටහඬ වෙනස් කියලා තේරුම් ගත්ත ජින් ආයෙත් හැරිලා බැලුවේ මොකක් ද ඒ කතාව කියලා අහනවා වගේ මූණක් හදාගෙන.

"මුලින්ම ඇවිත් ඉදගන්න හ්යොන්ග්"

"ම්ම්ම් හරි දැ... දැන් කියන්නකෝ"

"මට කියන්න දෙයක් නෑ හ්යොන්ග්. කොහෙද ගියේ, මොකක් ද වුණේ කියලා ඔයා කියන්න."

"ඔයා මොනවද කියව-"

"ඉන්න✋ ඔයා හොස්පිට්ල් එකෙන් ආවේ 7.30. විතර. මං අහන්නේ මෙච්චර වෙලා මොකද කලේ කියලා"

"ආයිෂ්..... මං... මං දන්නේ නෑ ටේහ්‍යුන්ග් 😐"

"දන්නෙ නෑ??!! මොකක්ද ඒ කතාවේ තේරුම??"

"හරි මං කියන්නම්... ඊට කලින් කියන්න ඔම්මා කෝ?"

"ඔයා එනකම් කලබලෙන් බලන් හිටියා. මං බොරුවක් කියලා ෂේප් කරලා නිදාගන්න කිව්වා. දැන් නිදි"

"මොනවද ඔම්මාට කිව්වේ?!"

"යාහ්හ්හ්හ් හ්යොන්ග්... ඒවා පස්සේ කියන්නම්... දැන් කතාව කියන්න'

"හරි මේකයි වුණේ.... මං 7.30 විතර හොස්පිට්ල් එකෙන් ආවා. කාර් පාක් එකෙන් කාර් එක අරං ටනල් එක ළගට එද්දී විනාඩි 10ක් වගේ යන්න ඇති. මට කොහොමත් වෙනදට වඩා ඇඟට මහන්සි ගතියක් දැණුනා. ඒත් මං ඒක එච්චර ගණන් ගත්තේ නෑ.
                         ඉතිං මං හොස්පිට්ල් එකෙන් ඇවිත් උපරිම කිලෝමීටර් හතරක් එන්න ඇති ටේ... ඊට වඩා අඩු වුණත් වැඩි නම් නෑ. දන්නවද මට ඇස් ඇරගෙන ඉන්න බැරි තරමේ තද නිදිමතක් ආවා. ඒක සාමාන්‍ය නිදිමතක් නෙවෙයි ටේ. මගේ ඔළුවත් ගොඩක් රිදෙන්න ගත්ත. කලන්තේ ගතියක් වගේත් තිබුණා. හැබැයි දන්නවද මට වාහනේ නවත්තන්න ඕන කියලා හිතුන නිසාම මං සිහියයි අසිහියයි අතර ඒකත් කරා. මං කාර් එකෙන් බැහැලා කාගෙන් හරි උදව්වක් ඉල්ලගන්න හැදුවේ.... ඒත්... ඒත් අඩුම මට කාර් එකේ දොර ඇරගන්න වත් පුළුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ."