අනේ මං හදිසිද මන්දා... 🖤 || ✔️

02 කොටස

"මං මීට කලින් මේ වගේ හොටෙල් එකකට ඇවිත්ම නෑ..."

අමායා මිමිණුවේ විරාජ්ට ඇසෙන නෑසෙන ගාණට ය. සුවපහසු සෝපාවේ හිඳගෙන සිය උකුල් පරිගණකයේ නෙතු රඳවා හුන් විරාජ්ගේ දෙසවනින් එම වදන් නොගිලිහිණි. ඔහු සෙමෙන් උකුල් පරිගණකය පසෙක තබා නැගිට ඈ වෙත පැමිණ ඈ පසුපසින් සිටගත්තේ ය.

"මීට වඩා ලස්සන හෝටෙල්ස් තියනවා වෙන රටවල... මං එක්ක යන්නම්කො..."

අමායාගේ ගෙල සිපගනිමින් ඔහු ළයාන්විතව මිමිණුවේ ය. ඔහුගේ ස්පර්ශයෙන් හැකිලුනු ඇගේ බඳ වටා දෑත් යවා ඔහු, ඇයව තමන්ට නතු කරගත්තේ ය. ඔහුගේ විසල් සිරුර තුළ ඈ සැඟව ගියාක් මෙනි.

"බේබි, ඔයා දැන් මගේ වයිෆ්... ඔහොම ලැජ්ජා වෙලා නම් බෑ... මට ඕනේ හොඳ ඇක්ටිව් වයිෆ් කෙනෙක්... මාව පිස්සු වට්ටන කෙල්ලෙක්..."

ඈ, තමා වෙතට හරවා ගනිමින් ඔහු කීවේ ය. ඇය මඳ සිනහවක් පෑවා ය. ඒ සිනහව විඳිමින් ම ඔහු, ඇගේ දෙතොලට බර විය. තත්පර, මිනිත්තුවලට පෙරළුණු එම හාදුව ඇරඹී මොහොතකට පසු ඇය ද පෙරළා ඔහුව සිපගන්නට වූයේ ඔහුගේ දෙනෙත් සිහින් කරවමිනි. එනමුත් ඇයට ඉඩදුන් ඔහු තවත් මිනිත්තු කිහිපයක් පුරා එම හාදුව රැගෙන ගියේ ය.

"දවස් දෙකට කෙල්ල හොඳට ප්‍රැක්ටිස් වෙලා වගේ..."

ඇගේ දෙතොල් මුදවූ වහා ඔහු කීවේ ඇගේ පැහැපත් වත ලැජ්ජාවේ සළුවෙන් වැසී යද්දී ය.

"ඔහොම රතු වෙනකොට නම් මට ආයේ උඹව ඇඳට ගන්න හිතෙනවා කෙල්ලේ..."

ඔහු, ඇගේ ගෙල දෙසට නැඹුරු වෙමින් කීවේ ය. ඔහුගේ වදනින් ඇය තරමක් නොසන්සුන් වූවා ය.

"අනේ විරාජ්, අද අපි චුට්ටක් රෙස්ට් කරමුද..? මට හරි අමාරුයි..."

ඇය කියන්නට වූයේ ඔහුගෙන් මඳක් ඈත්වෙමිනි.

"අමාරුයි..?"

ප්‍රශ්නාර්ථයක් රැඳි දෙනෙතින් ඔහු, ඇගේ වතට නැඹුරු වූයේ තරමක් රළු හඬින් විමසමිනි. අඩි හයකටත් වඩා උසැති ඔහු ඉදිරියේ අඩි පහක් පමණ උසැති යුවතිය කුරුමිට්ටියක මෙන් හැකිලී ගියා ය.

"ඊයෙයි පෙරේදයි දෙකේම කීපසැරයක්ම නිසා... අනේ මට තාම අමාරුයි විරාජ්. ඒකයි..."