අනේ මං හදිසිද මන්දා... 🖤 || ✔️

05 කොටස (අවසානය)

ආරක්‍ෂිත බඳපටියවත් පළඳා නොගත් අමායා වාහනට නැගුනු මොහොතේ පටන් නොනවත්වා හඬාවැටුණා ය. ඇගේ දෙසවන ගිගුම් දුන්නේ ඔවුන් එම කාමරයෙන් පිටතට එන විට ම නැගුනු වෙඩි හඬත්, බැඳ සිටි මිනිසා නැගූ මරණීය විලාපයත් ය. එම උණ්ඩයට බිලිවීමට තරම් ඔහු සිදුකර ඇති වරද ඔවුන්ගේ තොරතුරු පිටට ලබාදීම ය. තමන් හඬාවැටෙද්දී පවා විරාජ්ගේ හෝ උදිතගේ මුහුණුවල කිසිඳු සසල වීමක් දක්නට නොවූ බව ඈ මෙනෙහි කළේ බියෙනි. උදිත යනු විරාජ්ගේ ඥාති සොහොයුරන් අතුරෙන් ඇයට වඩාත් ම කුළුපග වූ අයෙකි. ඔහුගේ පියා වූ විරාජ්ගේ පියාගේ වැඩිමහලු සොහොයුරා හිටපු ඇමතිවරයෙකු වූ අතර උදිතගේ වැඩිමහලු සහෝදරයා ද රජයේ නියෝජ්‍ය ඇමතිවරයෙකු විය. මුල් විවාහයෙන් වෙන්ව සිටි ඔහු දෙදරු පියෙකු බව ද ඈ දැනසිටියා ය.

හඬාවැටෙන අමායා දෙස බලමින් මඳ දුරක් රිය ධාවනය කළ විරාජ් ජනශූන්‍ය ස්ථානයක වාහනය මාර්ගයෙන් ඉවතට ගෙන නතර කළේ ය.

"අමා..."

තවමත් වැළපෙන ඇගේ හිසට අතක් තබමින් ඔහු, සිය ගැඹුරු ස්වරයෙන් මිමිණුවේ ය. හඬමින් ම හිස එසවූ අමායා, ඔහුගේ අත් ගොබයක හිස රඳවා අඬන්නට වූවා ය. ඇය නිවෙන තෙක් ඇගේ හිස අතගෑ ඔහු, ඇය නිවීයත්ම යළි හඬ අවදිකළේ ය.

"අමා, අඬන එක නවත්තන්න... දැන් ඒක ඉවරයි ඩාලිං..."

ඇගේ හිස අත ගාමින් ඔහු කීවේ ය.

"විරූ, අනේ අපි මෙහෙන් යමු... මේ හැමදේම දාලා යමු මෙහෙන්... මේ මුකුත් මට එපා... ඔයා විතරක් හිටියම හොඳටම ඇති... අනේ විරූ අපි යමු... මට බයයි ඔයාව මට නැතිවෙයි කියලා... මේවා කරන්නෙපා විරූ... ඔයා නරක කෙනෙක් නෙවි... අනේ විරූ අපි මෙහෙන් යමු..."

ඔහු දෙස බලමින් ඈ කන්නලවු කරන්නට වූවා ය.

"ඕ... ස්වීට් ඒන්ජල්... මෙහෙ එන්න..."

ඔහු කීවේ ඇයව ඔසවා තම උකුල මතට ගනිමිනි. ඔහු සිය අසුන ද පසුපසට කර ඇයව සුවපහසු ලෙස තම උකුළ මත හිඳුවාගත්තේ ය. ඇය, ඔහුගේ පපුව මතට ගුලිවෙමින් යළිත් හඬන්නට වූවා ය.

"Baby, I can't go now. There are many more things to do... After all those things let's go wherever you wanna go..."
(බබා, මට දැන් යන්න බෑ. තව ගොඩක් දේවල් තියෙනවා කරන්න... ඒ හැමදේකින්ම පස්සේ ඔයාට ඕන තැනකට යමු...)