جلل عجایب.

شماره ی چهار

درک شدن.
واقعا انتظار زیادیه؟
چی میشه که مردم فکر میکنن فقط خودشون مشکل دارن؟
چی میشه که فکر میکنن ممکنه یه انسان از جنس سنگ باشه؟
یه آدم هرچقدر هم خونسرد بی‌احساس به نظر بیاد، باز هم در پستوی وجودش احساسات وجود داره.
هر حرفی رو نزنید، هرکاری رو نکنید، به مردم اهمیت بدید و اونهارو درک کنید.
اگر نمیتونید این کارارو انجام بدید، لطفا اون ادمو تنها بذارید.
پی‌نوشت: کسایی که اینو میخونن بیشترشون دوستای منن.
خواهشمندم بعد از خوندنش نرید تو فاز این که نباید باهاش حرف بزنم و رعایت کنمو این چرت و پرتا.
داستان درک کردن با فاصله انداختن و حرف نزدن متفاوته، این یعنی وقتی دیدید من ناراحتم بعد این که حالم خوب شد باهام حرف بزنید ولا غیر.