Buz Kralı (ateş serisi 1)

Yabancı Hissler

korku nasıl bir hissti,kaybetmek,en önemlisi ise sevgi, karanlık bir kuyunun en derinlerinde aramaktı bu hissleri benim için aramak.ne tanıdık nede hissedilmişti, gerek kalmamış gibi artık.

sevgiyi, aşk,umut,hayal kırıklığı,benim için terimden öteye gitmez olmuştu.
güçlü olmaya mecbur bırakılmış'tım içimde küçük bir kız çocuğu varken,bu hissleri hissetmek benim için sadece zayıflıktı.

bedenim sadece kadın için tasarlanmıştı,ama hâlbuki bir canavardı.
ölmek bilmeyen, acı hissetmeyen, korkmayan,bana bu şansı vermiş olsalardı ilk yapıcağım aşık olmaktı.
katılaşmış,taş tutmuş kalbimi hissizlikten kurtarmak olurdu.

elleri kan tutmuş,kalbi kin beslemiş, yıkık dökük olmaktan ziyade,katil olarak,kirli işlerin ve yasa dışı işleri için yetiştirildiğimi unutmama izin vermeyen bir ASİ KARAHAN gibi bir 'baba' faktörü varken sevmek aklımın ucundan bile geçmemişti.

özledim dedim kendi kendime.
küçükken bu kadar kötü olmayan adamın günden güne değişiyor oluşu canımı yakıyor ve hayrete düşürüyordu.korkmuyordum ondan bana korkmamayı kendi öğretmişti.

uzun boyumun yanında kıyasla anca omzuma yetişemeyen bu adam'dı katilim,kaç günahsızın katili ,kanla yüzen bir kan emici.insanların acı cekmesinden zevk alan,yasa dışı çocuk kaçakçılığı,silah ticareti,paravan bir şirketi kullanıp aklımın bile alamicağı kadar kara para aklayan.
kim bu Asi karahan.ismini anarken bile saygı duymak zorluğunu hissetirilen.

Ben böyle olmak istememiştim,
Yaşamak insan öldürmekten işkence yapmak ibaret değil di,normal bir yaşantı beklentim vardı, kadınlar gibi ne giyicem diye bir heyecanım olması lazımdı,sahi ben den kadın olduğumu unutmuştum ki .

yaşatılanlar kimsede kalmaz diye bir laf duymuştum öncelerden.beni böyle kana ve batağa iteni de annemi öldürenide unutmıcaktım.
hiç bir kötülük karşılıksız kalmazdı.
er yada geç herkes ödeyecekti.Ödetecektim.

karşımdaki iki adam beni izlerken bile gram hissim olmadan bakıyordum onlara,biri tanımadığım ama tanımışım gibi hissiyatı veren adam ve ötekisi ise babam olacak katil duruyordu.

elimdeki şişeyi kafama dikmiş çamurlu olduğunu bildiğim halde umursamadan oturmuş olduğum koltuğum'da o adam'a bakıyor'dum.

Ben mi? beni sorarsanız ölü gibi olmama rağmen yarım bırakmayı sevmediğim bir davam yüzünden sahte bir gülümseme sunmak zorunda kaldım bir babam vardı.

Adının ne olduğunu bilmediğim adam bana garip bir şekilde bakarken bile tüylerim şaha kalkmış'tı .

Kimseden etkinlenmem derken tüylerimi ayağa kaldıran bu adam dikkatimi çekmişti.

Elimdeki şişeyi parmaklarım ucunda çevirerek, bende karşımdaki adamı süzmeye başladım.

"Adın ne ?" dedim. karşımdaki adama.
Dilini üst dişlerinde gezdirip en son dudağını ıslatı. alay eder gibi yandan bir gülüş sunup.
"Çok mu merak etin küçük kız "dedi.
ukala adam .

Elini çenesine atıp hafif çıkmış sakalını okşadı.
Kısık gözlerle hala onu izlediğimi bilmesine rağmen çok umursamaz oluşu canımı sıkmıştı.

"Savaş"dedi.
Bu kadar kısa ve net cevap vermesi hoşuma gitse de benden kormaksı gereken adamın bana aksini ida eder gibi kibirli gülüşüyle beni sinir etmesi kanıma dokundu.

Ondan gözlerimi ayırıp yanındaki babam denen şahsa çevirdim harelerimi.

"Asi karahan."dedim. yüksek sesli bir şekilde boş olmamasına rağmen beyazlarla döşeli bu ev eko yaptı ve sesimi bana geri ileti.