Yıl 1899, yeni bir yüzyılın zirvesi ve kendinizi hiç bu kadar yalnız hissetmediniz. Ailen evin içinde bir yerlerde, arada bir sana doğru sürüklenecek kadar karanlığı delip geçmeyi başaran heyecanlı seslerle konuşuyor. İçeride değilsin, çünkü aylardır, hatta belki de yıllardan bu yana, onların birbirine sıkı sıkıya bağlı toplantılarının gerçek bir parçası gibi hissetmedin.Yeni yıl yaklaşıyor ve doğum günün olmamasına ve söndürecek mumların olmamasına rağmen sessizce gözlerini kapatıp bir dilek tutuyorsun. Bu yıl daha iyi olsun, lütfen. Hayatımda bir kez olsun istendiğimi hissetmeme izin ver.Elbette kimse cevap vermiyor ve gözlerini tekrar açtığında hala burada, hala yalnızsın. Şenlikleri içeride bırakıp çatıya çıktınız. Bacaklarınız kenardan sarkıyor, ancak çenenizi dizinize yaslayıp düşünebilmek için birini göğsünüze kadar çekiyorsunuz. Burada rüzgar sert, ama sıcak bir Aralık ayıydı ve hâlâ burada paltosuz olmaya dayanabilirsin.Çok yakında, soğuk dayanılmayacak kadar ağır gelecek ve tekrar içeri girmek zorunda kalacaksın. Bu ikinci tür bir ölüm olurdu, değil mi? Ailenizin evindeyken hiçbir buz ciğerlerinizi donduramaz, ancak dışarıda kalmayı dileyeceğiniz kadar hiçlik hissedersiniz. En azından hipotermi, her şeyi geride bırakacağınız anlamına gelir.
