Günlerden:Kıyamet {T.M.R}

0.1

1.B:Geçmişten Kalanlar

31.12.1931

Büyük malikanede tek ses olan küçük kızın adım sesleriydi. Ama birazdan onunla da kalmayacaktı etrafı büyük bir kargaşa saracaktı, küçük kız olan bitenden bir haber. Uykusunu bölen şeyi merak ediyordu derin uykusunu kendisinden alı koyan neydi? Çapaklı, halsiz gözünü okşayıp etrafı incelemek istedi.

Hayatının nasıl karardığını bilmek hakkıydı değil mi? Salona ulaştığında ağzından çıkan kelimeler buruktu.

"Anne hadi kalk bak ben kalktım" o oysaki beş yaşında dünyadan bihaber olan ufak bir kızdı. Fakat hayat yaş,cinsiyet, kişilik önemsemezdi. Herkes yaşaması gerekeni yaşamalıydı. Peki o kız bunu hakediyor muydu? Hayata böyle bir başlangıç yapması mı gerekirdi?

Hestia Amalie DARK °

*

31.12.1947

Artık nefesim tükenmeye başlamıştı, bacaklarım kopacakmış gibi hissetmeye engel olamıyordum. Ne olursa olsun koşmaya devam ettim yoksa bunun sonucu benim için kötü olacaktı. Herhangi bir kararın sonucunu mutlaka çekerdik , ama verdiğimiz kararın doğru olup olmadığı kimsenin umurunda değildir. Çünkü insanlar böyledir. Birileri bedel ödemeli ama neyin bedeli olduğu kimseyi ilgilendirmez, artık herkes gibi bende bu kurala alıştım, hemde en yakından...

Ne hayret edilesi bir durum şu an yasta olmam gerekirken, hayatımın elimden kayıp gitmemesi için mücadele veriyorum. Son kez arkama baktığımda asayı savurdum.

"Expecto Patronum!"

Bir kaç ruh emici savrulurken fırsattan istifade hemen cisimlendim. Ama nereye olduğu konusunda hiçbir fikrim yoktu.

Oldukça karanlık sisli bir hava sarmıştı bu sokağı. Karanlık eski binalarla birlikte çok fazlada serseri vardı. Anlaşılan o ki burada biraz saklanabilirim. Bu sokağın öyle sessiz sakin olduğuna dair bir inancım yok. Aksine eminim çoğu suçun işlendiği sokak burasıdır. Burada vakit geçirmek benim için ne kadar sağlıklı diye düşünmedim çünkü burada ölebilirim hatta sakat bile kalabilirim, ama burada saklandığım kimsenin aklına gelmez,etrafta o kadar çok sarhoş var ki kime ne yapacakları belli olmaz.

Bakanlık bana karşı ne kadar rikkatsiz olduysa benimde onlara karşı tavrım aynı olacak. Beni sürükledileri hayattan kendimi kurtarmak için verdiğim güç beni yormuştu. Sokağın başındaki tabelaya göre burası Knockturn'du. Sokak lambalarının sürekli yanıp sönmesi ve normalden daha fazla cızırtılanması pek hayre âlâmet değil gibiydi. Evet bu dünyaya yeniyim ama alışmam onlar için kötü olacak. Güç benim elime geçtiğinde onlara acımayacağım. Tıpkı onların bana acımadığı gibi...

Sokak boyu ilerledim dar bir geçit gördüm kimse yoktu. Evet pek tekin değildi ama başka şansım yoktu. Oraya geçip vücudumu serbest bıraktım sadece dinlenecektim. Uyumayacaktım, eğer uyursam ölürüm. Bunu göze alamam şuan istediğim son şey bile değil ölüm.

Kar heryeri beyaza boyarken bu sokak yinede temizlenmiyordu. Kar ne kadar kaplamaya çalışsada, karanlık bu sokağı bırakmıyordu. Düşünceler beni dış dünyadan uzaklaştırırken ben vücudumu ısıtmak için bişeyler düşünüyordum. Ama bir süre sonra beynim uyuştu hava artık o kadar soğuktu ki, belki şuanlık vücudum zapt edebilmişti ama ne kadar uzun sürebilirdi? Saatin gece yarısını geçtiğine emindim ama saat tam olarak kaçtı? Delil toplamalıydım hemde hemen, ama buna ne vücudum izin veriyordu nede aklım. Tek düşündüğüm ısınmak olmuştu, hayatta kalmak.