Frezya

📃 Son Mektup 📩

Hayat algısını artık çözemiyordum. Hayatın boşluğu bana ölme isteği getiriyordu. Ölen arkadaşlarım, ailemin bana sırt çevirmesi ve insanların bencillikleri bende sadece ölüm isteğini arttırıyordu. Herkesin gerçek yüzünü gördüm ailem, arkadaşlarım özellikle de kardeşim bana yaptıklarını hala atlatamıyorum. Sanırım dünyanın işleyişi böyle sahtelikten ibaret. Ya da sanırım ben bu dünya için fazla masumdum. Fakat artık biliyorum ben masum değilim küçükken belki ama şimdi değilim.

Ben hayatın her bir acısını görerek büyüdüm ve yaşadım. Her acı bir yaşanmışlıktı. Büyük babam ise her yaşanmışlık bir anı bir mutluluk derdi ama ben buna inan insanlardan değildim. Ben hayatın dolu tarafından hiç bakmadım benim için hayatın boş ya da dolu tarafı yoktu. Benim için sadece acı vardı.

İnsanlar hayatlarını kurarlardı aile olur çocuk yaparlardı bir adam bulup bütün ömrünü ona adarlardı. Herkes aynı şeyi yapardı. Ben böyle bir şeyi hiçbir zaman istemedim tek amacım en kötü günümü bile en güzel günüm yapabilmekti. Ama başaramadım.

Aslında hepimiz acınası varlıklarız. Çoğumuz aynı hayatı yaşıyoruz ama hiçbirimiz gerçeklerin farkında olamıyoruz. Ama sizler bunların farkındaydınız malesef sizler bunu biliyordunuz. Yaptığınız tek şey acımak ve acıtmaktı.

Bundan sonraki durak herkes için aynı. Hepiniz kendinize iyi bakın çünkü ben bakamadım. Ölen öldüğünü bilemez. Sakın arkamdan ağlamayın. Ben hayattayken tek bir göz yaşı bile dökmediniz bundan sonra da dökmeyin. Her zamanki gibi bencil olun. Benim bazen yaptığım gibi.

                                               

                                             Öykü Aksoy.