Wrath of Nature

CHAPTER 4

Faye POV

Simula nang makita nila ako, agad akong tumulong sa kanila sa pagtatayo ng isang malalim na barikada gamit ang aking kapangyarihan. Tinanggap ako ng Punong-guro na mag-aral sa prestihiyosong Magica Academia, isang paaralang para sa mga taong may natatanging kapangyarihan tulad ko. Subalit, mayroong isa lamang kundisyon—dapat kong itago ang aking mga pakpak at sungay. Ito ay upang maiwasan ang mga tanong at pagdududa mula sa council tungkol sa aking tunay na pagkatao.

Sa loob ng aking puso, hindi nawawala ang kalungkutan at pangamba. Iniisip ko kung paano kaya ang aking mga magulang, lalo na si Mama. Sana ay ligtas sila at maayos ang kalagayan nila. Hindi ko rin maitago sa isip ko ang mga sinabi ng babaeng rebelde na nakasalubong namin noong nakaraan. Baka totoo nga ang mga salitang iyon. Ang hirap pigilin ang mga emosyon na naglalaho sa aking isipan.

Nang maghatinggabi na, napadako ako sa tuktok ng akademya. Lumipad ako pataas, napalibutan ng mga bituin at buwan. Ang kapayapaan at katahimikan ng lugar ay nagbigay sa akin ng kakaibang kasiyahan at kalma. Nagpasya akong kumanta, isang awit na paborito ni Mama. Ang boses ko ay umaawit sa himig ng kagandahan ng gabi. Naramdaman ko ang kaluwagan at saya sa aking puso. Ngunit bigla kong naalala na mayroon pala kaming curfew. Kailangan kong umalis agad upang hindi mahuli.

Mariana POV

Nasa isang tahimik na sulok ako ng akademya, abala sa pagbabasa ng isang makakalap na libro. Bigla kong narinig ang isang malambing at magandang tinig na nagmumula sa malayo. Sa una, naramdaman ko ang antok na bumabagabag sa akin. Ang boses niya ay napakalambing at malambot, na tila umaakit sa akin upang ipikit ang aking mga mata at magpahinga. Ngunit, kahit na inaakit ako ng kanyang tinig, alam kong may mga responsibilidad pa akong dapat gawin bilang isang miyembro ng school body.

Patuloy akong nagbabasa, subalit hindi ko maiwasang pakinggan ang kanyang mga awit. Ang bawat nota ay nakakapagdulot ng malasakit at kapayapaan sa aking puso. Naramdaman ko ang tawag ng pagkakataon na matulog at magpahinga. Ngunit, alam kong bukas na ang unang araw ng paaralan at may mga gawain pa akong dapat tapusin. Kaya't pinagpatuloy ko ang pagbabasa, pinipilit ang sarili na manatiling gising hanggang sa tuluyang maging tahimik ang paligid.

Ang boses ni Faye ay unti-unting nawala sa aking pandinig. Ngunit, ang sensasyon ng kapayapaan at kasiyahan na dala ng kanyang musika ay nagpatuloy sa aking puso. Naramdaman ko na ang pagkakataon na matulog ay lumalapit na. Hindi ko mapigilan ang aking mga sariling mapikit ang aking mga mata at unti-unting masapatan sa pagkakatulog. Ang kanyang tinig ang siyang humimbing at nagpatuloy na nagpapalakas sa aking kalooban.

Ang gabing iyon ay nagdaan nang tahimik at maaliwalas. Sa pagdaan ng mga oras, ang mga pangarap at katanungan sa aking isipan ay unti-unting nawala. Hanggang sa dumating ang umaga at ang unang araw ng paaralan.