Wrath of Nature

CHAPTER 2

Nagising ako sa sinag ng araw na dumadampi sa aking mukha. Hindi ko maiproseso ang nangyari. Makikita ko pa ba ang aking mga magulang? Napahikbi ako.

Napansin ko ang kahanga-hangang langit at ang tunog ng mga ibon na nagpapagaan ng aking kalooban. Kailangan kong magpatuloy sa kabila ng pagkawala ng aking mga magulang sa aking tabi. Hindi ko hahayaang masayang ang kanilang mga sakripisyo.

Binuksan ko ang aking mga pakpak at tuluyang lumipad. Ahh, ang sarap sa pakiramdam ng paglipad. Lumayo ako, papaalis sa aking dating lugar. Narinig ko ang mga tao na nagtatawanan at nag-uusap. Siguro ito ang kaharian ng Miclove, kung saan naninirahan ang mga taong mayaman at may kapangyarihan. Hehe, nabasa ko lang iyon sa isang libro. Excited na ako sa mga darating na karanasan.

Bumaba ako at nakita ko ang isang batang halos walang laman at puro buto na lang. "Bata, saan naroon ang iyong mga magulang?" tanong ko sa kanya. Nagulat siya, pati na rin ang mga taong namimili at ang mga taong dumadaan.

Napansin ko na nakatulala lamang ang bata sa akin. "Ang ganda mo po, ate," hinaing niyang bulong sa akin. Biglang nagliwanag ang aking pisngi. Naantig ako sa kanyang mga salita. Sa kabila ng aking mga hinanakit at mga katanungan, nakita ko ang kabutihang-loob at kabaitan ng batang ito.

Sa bawat paglanghap ko ng sariwang hangin, sa bawat pagmasdan ko ng makulay na kalikasan, at sa bawat pag-awit ng mga ibon na nagpapalaya sa aking kalooban, napatibay ako. Hindi ko man makita ang aking mga magulang, alam kong patuloy silang nagmamahal sa akin mula sa kalangitan.

Kaya't ako'y magpapatuloy, magpapatuloy sa aking paglalakbay. Hindi lamang para sa aking sarili, kundi para rin sa mga magulang ko na nag-alay ng kanilang buhay para sa aking kinabukasan. Hindi ko sila pababayaan. Itutuloy ko ang kanilang mga pangarap at ipaglalaban ang aking mga adhikain. Dahil sa bawat hakbang na aking gagawin, ako'y magiging patunay na ang mga sakripisyong kanilang ginawa ay hindi nabigo.

Lumipad ako nang malayo, dala ang lakas at determinasyon na nagmumula sa puso ko. Ang kalangitan ay aking kasama, at kahit wala ang aking mga magulang, patuloy akong aasa na sa tamang panahon, sa tamang lugar, kami'y magkikita muli.

                                      .
Naglalakad ako ng gabing-gabi na pagod at hinahanap ang isang ligtas na lugar upang makapagpahinga. Sa malayo, nakita ko ang isang palasyo o akademya na bumulagta sa gitna ng kadiliman. Ang palasyo ay kulay puti, na may malalaking mga pinto at mga bintana na nagbibigay ng ilaw. Naantig ako sa pangitain ng lugar na tila isang nayon ng mga alamat.

Nang lumapit ako sa palasyo, napansin ko ang isang malakas na barikada na naghihiwalay sa akin at sa loob. Hindi ako nag-atubiling lumapit at suriin ang barikada. Ito ay matibay at malakas, na nagpapakita ng kapangyarihan ng mga nagtatangkang pumasok. Subalit, ang aking determinasyon na makapasok ay lumakas at nagpasya akong gamitin ang aking kapangyarihan.

Nilunok ko ang aking hininga at nag-concentrate. Binuhos ko ang 20% ng aking kapangyarihan upang sirain ang barikada. Sa isang sandali ng liwanag at lakas, nabasag ang barikada at nagbigay daan sa akin para makapasok sa loob.

Pagpasok ko sa palasyo, ang aking mga mata ay napawi sa kahanga-hangang tanawin. Ang loob ng palasyo ay puno ng mga dekorasyon, malalaking hagdanan, at mga naglalakihang silid. May mga larawan ng mga dating hari at reyna na nagpapahiwatig ng kasaysayan ng lugar. Ang palasyo ay nababalot ng isang malaswang liwanag na nagbibigay ng isang mapayapang klima.

Sa paglilibot ko sa loob ng palasyo, natagpuan ko ang isang hardin na puno ng buhay. May mga bulaklak na nagliliwanag sa dilim, nagbibigay ng isang misteryosong at maganda na tanawin. Ang mga halaman at puno ay tila nagbibigay-buhay sa lugar, na nagdudulot ng isang kahanga-hangang kapaligiran na puno ng kapayapaan at kaligayahan.

Napansin ko ang isang puno na may mga vines na bumabalot sa mga sanga nito. Naisipan kong gawing higaan ang lugar na iyon. Binunot ko ang mga vines at ginawa kong kama. Pagkapalibot ko sa mga puno, napansin ko na ang mga bulaklak ay unti-unti nang namumukadkad, naglalabas ng kanilang kagandahan at pabango. Ang mga kulay ng mga bulaklak ay nagdulot ng isang makulay na palamuti sa aking higaan, nagbigay ng isang romantikong at mapayapang kapaligiran.

Nang makahiga ako, naramdaman ko ang pag-aantok na bumabatid sa aking katawan. Ang mga talukap ng aking mga mata ay unti-unting bumigat, at hindi na maaaring labanan ang antok na dumadalaw. Sa huling sandali ng pagiging gising, minasdan ko ang mga bulaklak na kumikislap sa liwanag ng buwan. Sa paghinga ko ng malalim, tuluyan akong binawi ng antok at bumalot sa akin ng mapayapang pagkakatulog.