THE VAMPİRE [CHANGLIX] ver.

Onlar Lens Değil

                               ***

Sonunda akşam olmuştu.
Herkes Changbin'in getirdiği
odunların üstüne oturmuş,
hocayı dinliyordu.
Tabii ben, Changbin, Hyunjin ve Jisung
hariç. Jeongin hocanın anlattığı
hikaye cidden çok sıkıcıydı.

Neymiş, sevgi ve aşk çok önemli
duygularmış.

Anlattığı hikayede iki insancık
gerizekalı oldukları için birbirlerine
aşık olmuşlar sonra da
kavga edip ayrılmışlardı.

Her aşkın sonunda bu oluyor
zaten NEFRET!

 

Ne uzun sürmüştü hocanın anlattığı
sikik hikaye. Etrafıma baktığımda
herkesin hocanın anlattığı
hikayeden sıkıldığını fark ettim.

Changbin'i dürtüp etrafa bakmasını
istediğimde demek istediğimi
anlamış olacak ki
"hocam ben de bir hikaye anlatabilirmiyim"
diye sordu.

Jeongin hoca izin verdi ve
Changbin hikayesini anlatmaya başladı.

Bu hikaye hocanın anlattığından
bin kat daha iyiydi.

İnsanlar dehşet içinde korkuyor,
ölüyor, savaşıyor ve de
birbirlerinden nefret edip
güvenmiyorlardı.

Bu hayatımda duyduğum en iyi
hikeya olabilir.
Gerçek bir hikaye olmasa bile.

Changbin'in hikayesi bittiğinde
etrafıma göz gezdirdim.
Daha bir kaç dakika önce herkesin
uykusu olmasına rağmen şuanda
Changbin'den bir tane daha hikaye
anlatmasını istiyorlardı.

Fakat saat geç olduğu için hem
hoca, hemde Changbin kabul etmemişti. Beni kırmayıp hikaye
anlattığı için Changbin'e teşekkür
edip çadıra geçtim.
Bir kaç dakika sonra da Changbin
gelip yanıma yattı.

Hâlâ uykumu alamamıştım.
Bu yüzden kafamı yastığa
koyduğum gibi gözlerim
kapanmıştı.

Etrafımı göremesemde
Changbin'in beni izlediğini hissedebiliyordum.
Gözlerimi açmadan
"beni izlemeyi bırak, uyuyamıyorum"
dedim.

Bu sözümün ardından
Changbin bana bakmayı bıraktı
ve gözlerini kapatıp bana sarıldı.
Ne olduğunu anlamadan aniden
daha çok sokuldu bana.
Bir müddet öyle durduktan sonra
benden ayrıldı ve gözlerimin
içine baktı.
Gözleri kıpkırmızıydı.

"lenslerin çok güzelmiş"
dedim gülümseyerek.

Yan yana olduğumuz için
ellerim ellerine değiyordu.
Elimi tuttu.

"onlar lens değil"