Gdybym spotkała Cię kiedyś, a Ty czekałbyś na to, co chcę Ci powiedzieć po tak długim czasie, to milczałabym. Wiem, że powiedziałabym coś niewłaściwego. W moim mniemaniu wszystko, co mówię jest niewłaściwe. A nie chciałabym zmarnować Twojego widoku na bzdurną wypowiedź.
Dojrzałam, tak mi się wydaje. Nie widzę tego okresu od kiedy się rozstaliśmy aż do dzisiaj jako jednej, wielkiej burzy. Oczywiście dobrze wiem, że było to ciężkie, ale jak to mówią: po burzy zawsze wychodzi słońce.
Ty i ja, będąc razem, byliśmy szczęśliwi. My z tamtych czasów wiecznie się uśmiechaliśmy, a nasze serca biły szybciej. To mi wystarczy. Wystarczy mi świadomość, że cały czas jesteśmy tam razem, dzielimy się szczęściem.
Wiem, że teraźniejszość jest inna, ale wspomnienia nigdy nie umierają. Toczą się. I to mnie pociesza.
Jesteś teraz innym człowiekiem, tak jak ja. Nie ma siły, która zbliżyła do siebie nas po tak długiej separacji. Idźmy własnymi ścieżkami. Tak będzie bezpieczniej.
Dziękuję Ci za każde spojrzenie. Dziękuję za wsparcie. Dziękuję również za Twoje koszulki, w których mogłam spać. Nie zapomnę jak graliśmy we dwójkę na jednej gitarze, kłócąc się kto gra lepiej. Wciąż utrzymuję, że to ja gram lepiej, tak w ramach ścisłości. Doceniam, że słuchałeś jak śpiewam, a obydwoje wiemy, że śpiewam gorzej niż tragicznie. Mam nadzieję, że kiedyś nauczysz się tańczyć i przegonisz moje sześć lat w balecie. Nie wiem ile mam CI jeszcze dziękować. Jest naprawdę nieskończona ilość szczegółów, na których myśl szeroko się uśmiecham.
Serce będzie bić szybciej, ręce drżeć za każdym razem, gdy Cię zobaczę. Ale rozczarowanie wystarczająco już mnie wyczerpało, by czekać. Już nie czekam.
