2016,March
"ေရာက္ပါၿပီjimin"
ခါးသြယ္သြယ္ေလးကိုျမင္ေနရသည့္ပါးလႊာေသာshirtအျဖဴႏွင့္အိတ္ကပ္ထဲမွပုဝါစအ႐ွည္ထြက္ေနေသာေဘာင္းဘီတိုအမည္းအားဝတ္ဆင္ထားသူသည္ကားေပၚမွေျခဗလာျဖင့္ဆင္းလာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ကိုးကြယ္ခံထားရေသာ
အျပံဳးကိုဆင္ျမန္း၍
"oh oh.....
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့မန္ေနဂ်ာseokကို
အထင္ႀကီးရၿပီ"
"အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားေပးထားပါတယ္"
"အင္း...ဒါကြၽန္ေတာ့္အႀကိဳက္နဲ႔တစ္ထပ္ထဲေနရာပဲ"
ခုႏွစ္ဂဏန္းအခ်ို့ေျပာင္းျပီးမွျပန္ေရာက္ရိွလာၿပီျဖစ္ေသာပိုင္႐ွင္တစ္ဦး။
stelliaရဲ႕အလွပေဂးေလးကိုပင္လယ္ႀကီးေစာင့္ေမ်ွာေနခဲ့သည္။တိုက္ဆိုင္လာမည့္ကံတရားကိုလည္းအမ်ားႀကီးဖန္တီးေပးထားသည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ
ဟိုေတာင္ေစာင္းေပၚကအိမ္ကဘာလဲ
ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာကိုေသခ်ာသေဘာမေပါက္သြားဘူးလား မန္ေနဂ်ာႀကီး"
"လူမေနလို႔ပါjimin"
"မရဘူး မနက္ျဖန္အ့အိမ္ပိုင္႐ွင္စံုစမ္းခဲ့
ဝယ္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ရၿပီ မန္ေနဂ်ာႀကီးျပန္ေတာ့"
"ညဥ့္နက္ေတာ့ကားကိုဂ႐ုစိုက္ေမာင္းပါ"
"ဟုတ္ကဲ့"
သဲေသာင္ျပင္အထက္ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း
ေလ်ွာက္လ်က္မ်က္လံုးမ်ားကိုပင္လယ္ဆီသို႔
သာပို႔ထားလိုက္သည္။
ကမ္းစပ္နားေရာက္မသိစိတ္ေၾကာင့္
ထိုင္ခ်မိလိုက္ၿပီး
ၾကာျမင့္စြာေငးၾကည့္မိေတာ့
ရင္ဘက္မွေလးနက္စြာတစ္ခုခုကို
ေဆြးေျမႇ့လာရသည္။
မလွမ္းမကမ္းမွမီးေရာင္လဲ့လဲ့ေၾကာင့္စိတ္အာရံုမ်ားပ်က္သြားရသည္။
ေတာင္ေစာင္း၏မေဝးေသာေနရာတြင္ရိွေသာ
မီးျပတိုက္တစ္ခု။
"မန္ေနဂ်ာႀကီး!!!........"
ကြၽန္ေတာ္လူေတြကိုမျမင္ခ်င္ဘူး
သူတို႔နဲ႔စကားအပိုေတြမေျပာခ်င္ဘူး
တူရိယာသံေတြကိုလက္ခံႏိုင္ေသာ္လည္း
လူေတြရဲ႕စကားသံမ်ားကိုလက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါ
အခ်ိန္နဲ့မ်ွသံစဥ္ေတြၾကားေနလာရၿပီး
ပါတနာမွာ သီခ်င္းစာသားေတြျဖစ္ခဲ့ေသာ
ကြၽန္ေတာ္သည္မိုက္ကိုင္ရသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ပရိသတ္ေလးေတြကေတာ့ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္ေနေသာ္လည္းထားခဲ့ရသည္။ကြၽနိေတာ့္ကေလး႔ေလးေတြရဲ့ေမ်ွာ့္လင့္ခ်က္ကို႐ိုက္ခ်ိဳးမိသလိုျဖစ္ေနလည္းကြၽန္ေတာ္stageကိုထာဝရေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။
