တင္းတင္းျကပ္ၾကပ္ဖတ္ထား၍အသတ္႐ွဴၾကပ္လာသည့္အတြက္ ၾကားလိုက္ရသည့္မင့္ရိွက္သံေၾကာင့္
jeonသည္ဆန္႔က်င္ဘက္ေထာင့္တစ္ေနရာသို႔
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးသြားသည္။
အၿကီးအက်ယ္ငိုထား၍႐ွက္ေသာ္လည္း
jeonသည္မင့္မ်က္နာအားမ်က္စံေလးျဖင့္သာၾကည့္ၾကည့္ေနတတ္သည္။
"ဘယ္အရြယ္ေရာက္ၿပီလဲ"
"ဟမ္..."
"ဘယ္အရြယ္လဲ..လို႔"
"ဆယ့္ ဆယ့္႐ွစ္ပါ.."
"ကုိယ့္ပရိသတ္လား"
ဒီတိုင္းေလးပဲၾကည့္ေနခ်င္သည္။
ဘာမွျပန္မေျဖဘဲဒီတိုင္းစကားေျပာသံေလးပဲ
နားေထာင္ခ်င္သည္။ဒါေပမဲ့အသက္3ႏွစ္ႀကီးေသာကေလးေလးစိတ္မဆိုးရေအာင္ေမးခြန္းေတြေျဖေပးရမည္။
"ဟုတ္"
"နာမည္ကေကာ"
"jeonjungkookပါ"
"ကြၽန္ေတာ္ကဟိုးမီးျပတိုက္မွာေနတာ"
"ေျသာ္...အဲ့မွာလား
ဒီအိမ္က....."
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဘာမွေတာ႔မပတ္သက္ပါဘူး
ဒါမဲ့လူမေနလို႔ခဏခဏလာျဖစ္တယ္"
"ဒီပန္းေလးေတြကမင္းစိုက္တာလား"
"ဟုတ္"
"ဘာျဖစ္လို႔...
ဝုန္းးး။
က်ယ္ေလာင္ေသာအသံေၾကာင့္jeonနဲ႔min
အိပ္ခန္းတံခါးသို႔လွည့္ုျကည့္လိုက္သည္။အျပင္မွလူတစ္ေယာက္ဝင္လာေသာေျခသံႏွင္အတူ
"Parkjimin!!!"
ဒါtae။မရမကထြက္ေျပးခ်င္ေနေသာ္လည္း
ရင္ဆိုင္ရမည့္အေျခအေနျဖစ္ကိုျဖစ္ေနသည္။
ေဒါသပါေသာအသံေၾကာင့္ဘယ္ရယ္မဟုတ္
ေကာင္ေလးအားစိတ္ပူမိသည္။အေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
ထယ္သည္သူသိထားေသာပံုသဏၭာန္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ကြၽန္ေတာ့္taeမဟုတ္ပါ။
"Parkjimin!!မင္းဘယ္မွာလဲ!!
ငါ့ေ႐ွ႕ခုထြက္ခဲ့စမ္း!!!...."
"park!..."
"မင္းလာခဲ့စမ္း"
ထယ္လက္လွမ္းဆြဲရာေနာက္အလြယ္တကူပါသြားေသာကြၽန္ေတာ္သည္အထဲကေကာင္ေလးကိုေတာ့ကာကြယ္ခ်င္သည္။အခန္းဝသို႔စိုးရိမ္စြာလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
