စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ားႏွင့္မ်က္ရည္မ်ားစြာစြန္းထင္းလ်က္
ေတာင္ပတ္လမ္းေတြအတိုင္းေမာင္းလာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ေတာင္ေစာင္းနားေရာက္လာေသာအခါ
လမ္းဆံုးေနျပီျဖစ္၍ရပ္ကိုရပ္ရမည္။
႐ွာစရာမလိုထင္းေနေသာ
သူဝယ္မယ္ေျပာထားသည့္အိမ္ကအနီးကပ္ျမင္ရေသာအခါပို၍လွသည္။
ကားေပၚမွယိုင္နဲ႔စြာဆင္း၍အိမ္ဆီေလ်ွာက္သြားခဲ့သည္။ေျခလွမ္းေတြေလးလံလိုက္တာ။
Kim seokjinေျပာစကားအရႏွစ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ေသာလည္းေခတ္လြန္၍ဒီဇိုင္းလွသည္။
တံခါးဖြင့္ရလို႔ငွါဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ပြင့္ေနပါသည္။
ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ရေသာရနံတစ္မ်ိဳးကလူကိုထံုထိုင္းသြားေစၿပီးခံစားခ်က္မ်ားမ်က္ရည္က်လာသည္။
အလကားေနရင္းငိုခ်င္ေနေသာစိတ္ကထယ့္ေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။
အိမ္အျပင္အဆင္အေနအထားမ်ားသည္ေဆာက္လုပ္ခဲ့သူ၏အရည္အေသြးကိုေဖာ္ၫြန္းေနသည္။
သူ၏စိတ္ဝင္စားမႈႏွင့္လည္းထပ္တူညီသည္။
မွန္မ်ားျဖင့္ကာရံထားသည္ကအဓိကအကၡရာပင္ျဖစ္သည္။
မွန္မ်ားအတိုင္းေလ်ာ့ရဲစြာေလ်ွာက္လာၿပီးေနာက္အိပ္ခန္းတစ္ခန္းအတြင္းဝင္လိုက္ေသာအခါျမင္လိုက္ရသည္ကေတာက္ေလ်ွာက္ထိန္းထားရသည့္မ်က္ရည္မ်ားသူ႔အလိုလိုက်လာသည္။
daisyပန္းေတြ။
မွန္ေျခနင္းေတာက္ေလ်ွာက္ပန္းစိုက္ပ်ိဳးရန္ျပဳလုပ္ေလ့ရိွေသာလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလ်ွာက္။
"လူ..မ.ရိွဘူးေလ"
နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာဓာတ္ပံုမ်ားကိုၾကည့္မိသည့္အခါေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္။
ေဘးတြင္နာမည္မ်ားေရးထိုးထားသည္။
"jeonနဲ႔.....min"
တစ္ပံုခ်င္းဆီေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ပတ္သက္မႈကိုသိရိွလိုက္သည္။
ေဆြးေျမႇ့စရာႀကီး။
ကမ္းစပ္မွကိစၥရပ္မ်ားေခါင္းထဲဝင္လာေသာ္
daisyပန္းေတြနားသြားထိုင္ခဲ့သည္။
taeကအကိုရင္းလိုဘဲမိဘေတြကအတၱေတြနဲ႔မို႔
taeကိုေႏြးေထြးေသာမိဘတစ္ေယာက္အျဖစ္သက္မွတ္ၿပီးစိတ္ညစ္ရတိုင္းကေလးလိုငိုငိုၿပီးေျပးဖက္ခဲ့တာ။
အေရာင္မ်ားပါေတာ့။
