კოლეჯი

ოჯახი

      მთელი ღამე არ მეძინა, ნუთუ შეუძლია რომ ლიამი წაიყვანოს, არა მის გარეშე ვერ ვიცოცხლებ, მორჩა ჩემს ოჯახს უნდა დავირეკო... გავიგე რომ მამა ციხიდან გამოსულა, მათ ისიც კი არიციან რომ შვილი მყავს... ამაზე ალბათ ძალიან გაბრაზდებიან, როგორია 21 წლის შვილს 2 წლის შვილი ყავს, ალბათ არც არასდროს გავაგებინებდი მათ ჩემს შესახებ რომ არა ლიამი. ტელეფონი ავიღე და დედას დავურეკე.

                           საუბარი:

— კეტრინ კლეინი გისმენთ.

— დედა...

— ბეატრის შენ ხარ?

— ხო დედა მე ვარ...

— ძვირფასო როგორ ხარ? გთხოვ მითხარი სად ხარ, გემუდარები.

— დედა არ იტირო გეტყვი სადაც ვარ.

— მართლა?

— ნიუ ჯერსიში ვარ... შეგიძლია ჩამოხვედეთ?

— მოვდივართ!

                საუბრის დასასრული:

არ მეგონა დედას ასე თუ გაახარებდა ჩემი ზარი.

მთელი ღამე ლიამის გვერდით ვიყავი, ბალიშის ქვეშ იარაღი მქონდა დამალული. მარტო ცხოვრებამ მხოლოდ ერთი რამ მასწავლა, საყვარელი ადამიანისთვის სიკვდილიც ღირს, ამ შემთხვევაში ლიამისთვის თავს დაუფიქრებლად გავწირავ, მე ყველაფერი დამემართა, რაც ადამიანს შეიძლება დაემართოს, ცხოვრებამ ხანგრძლივ და მტკივნეულ თამაშში ჩამრთო, მადენი ხნის მანძილზე პარტიას პარტიაზე ვაგებდი მაგრამ ეხლა კი გავიმარჯვებ, თავს არღარ დავხრი, აქამდე ცხოვრება მეთამაშებოდა ახლა კი მე ვიწვევ ცხოვრებას თამაშში.

    როგორც იქნა გათენდა, წინა ღამე საშინლად გაიწელა, დილით კარებზე კვლავ გაისმა გაბმული კაკუნი, იარაღს ხელი დავავლე და კერები გავაღე. არა იქ ტაილერი არ იდგა... კარებს მიღმა ჩემი იჯახი იდგა, გულში ტკივილი ვიგრძენი, ამის წამალი კი მხოლოდ ჩახუტება იყო დედას არ უნდოდა ეჩქარა, მთელი ჩემი ოჯახი თვალცრემლიანი შემომყურებდა მე ᲬᲐᲠᲛᲝᲕᲗᲥᲕᲘ სისტყვა რომელსაც ერთ დროს ყოველ დღე ვამბობდი...დედა
თვალებიდან ცრემლების ზღვა წამოვიდა, დედას შეხება, მისი დამყოლი ვარდების სურნელი, ჩახუტება აი თურმე რა მენატრებოდა ამდენი წელი...

— დედა...დედა...დედა

ატირებული ვიმეორებდი, დედა მთელი ძალიათ მიკრავდა გულში.

— ბეატრის...

დედა მომშორდა, ახლა კი მამა მომვარდა, ხელში ამიტაცა და გულში ჩამიკრა. შემდეგ ყველა დუმდა მამამ დამსვა მე მზერა ეიჯეის მივაბყარი.

— დაიკო...

ეიჯეის თვალზე ცრემლი პირველად ვნახე, ვგრძნობდი როგორ უჭირდა ჩემთვის პატიება, მაგრამ მაინც შეძლო და გულში ძლიერად ჩამიკრა. უეცრად ოთახიდან ლიამი გამოვიდა და მისთვის დამახასიათებელი წკრიალა ხმით დამიძახა.

— დედა

ჩემს ოჯახი თვალებგაფართოებული შემომყურებდა.

— დედა?

მკაცრი ხმით მკითხა ეიჯეიმ.

მე მათ ყველაფერი ვუამბე თავიდან გაბრაზდნენ, მგრამ რომ მნახეს როგორი დათრგუნული ვიყავი, დამპირდნენ რომ ყველაფრის მიუხედავად ლიამს დაიცავდნენ. გულზე მომეშვა და 3 დღის მანძილზე პირველად დავწექი საწოლში მშვიდად.