Evden nasıl çıktığımızı anlamadım. Telefonu açmasıyla yataktan fırlaması bir oldu. Evet arabadayız şuan, yüzündeki endişe, parmaklarını direksiyona tek tek vurup çekmesi,bakışlarındaki donukluk bana o kadar yabancı ki onu daha önce hiç böyle görmemiştim. Konuşmamaya karar verdim. Nasılsın diye sormak istemedim, gidene kadar ağzımı açmıycaktım. Biliyordum çünkü iyi değil ama neden değil kimin için.
Geldik.Arkadaşları masada oturuyordu. Hızlıca yanlarına gittik. O, nerde diye sordu. Arda, geliyor şimdi yüzünü yıkamaya gitti dedi. Ve geldi. Koşarak gidip sarıldı ona, zaman, dünya durmuştu sanki onların etrafında, herkes onlara baktı ama kimse garipsemedi, olmaması gereken bir durum yoktu sanki ortada, her şey olması gereken gibiydi. Tek fazlalık bendim. O zaman anladım. Sevmeyi bilmeyen Deniz değildi, sevilmeyen bendim.
Kızmadım o an hiç kıskanmadım da çünkü ortada bir rekabet yoktu, bir savaş yoktu. Biliyordum savaşmış olsaydı eğer zaten Deniz benim yanımda değil onun yanında olurdu. Bir yenilgi değildi bu benim için zaten kazanılacak bir savaşa girmemiştim, ben sadece biten bir savaştan sonraki enkazları toplamaya çalışıyordum.
Su hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı onun omzunda, bir haftadır hiç ağlamamış, hiç konuşmamış öyle söyledi arkadaşları. O an üzüldüm onun için evet evet üzüldüm, acı çekiyordu, yıkılmış gözüküyordu.
Neden kıskanmıyorum? Aşık olduğum adam gece vakti benim yanımdan kalkıp koşa koşa ona geldi. Kıskanmıyorum işte, o kadar belli ki birbirine ait onlar, insanlar sevicekleri kişiyi kendileri seçer zannederdim karakterine, görüntüsüne, hayat tarzına göre karar verir birbirlerini severler diye düşünüyordum 23 yaşına kadar ama öyle değilmiş onlar birbirini seçmedi, istemiyorlar, çok farklılar ama seviyorlar, sadece seviyorlar, birbirlerinde yıkılıyorlar, sanki karşılarına çıkan hayatlarına giren herkes de birbirlerini arıyorlar.
Aşk bu mu sahi?
Ben niye burdayım peki, kalksana Ceyda masadan, gitsene senin bir yerin yok ki burda, niye hala buradasın. Kalkamıyorum, gidemiyorum o sevmese de çok seviyorum, olmazsa yaşayamaz nefes alamaz gibi hissediyorum. Gurursuzluk mu bu? Öyle mi sizce?
Başkasına aşık biri böyle sevilir mi hiç?
