Su tuvalet duvarı mermerinin yanına çökmüş ağlıyordu. Ne yapıcaktı şimdi? Hiç kimsesi kalmamıştı bu yapayalnız dünyada tek başına. Zaten kalabalıklar içinde de kendini hep yalnız hisseden, içinde bazı şeyleri halledememiş bir kızdı. Tek bir kişiyi karşılıksız, en içten sevip güveniyordu onu da kayıp etmişti. Kız kardeşi. Dün gece Su 'yun kız kardeşi ölmüştü. 1 yıldır lösemi tedavisi görüyordu. İyileşiceğine çok inanıyordu Su. Çünkü öteki ihtimalde nasıl davranacağını, ne yapıcağını bilmiyordu hiç düşünmemişti de ama şimdi, şimdi ne olucaktı? Bu içindeki boşluk, acı nasıl geçicekti. Saatlerce ağladı, saatlerce o tuvalet duvarında kaldı. Hayatında hep çok güçlü bir kız olmuştur Su, her şeyi tek başına bir şekilde halleder. Her gecesini sabaha çıkarmanın bir yolunu mutlaka bulur, kendini eninde sonunda toplardı ama bu? Bu gecenin sabahı yoktu. Su karanlığın ortasında tek başına kaldı. Gözyaşlarını sildi, sildi, sildi tükenmedi. Gözlerini kapattı, açtı, kapattı açtı bir türlü uyanamadı.
Kahretsin.. Bir kabus değildi bu. Gerçekti. Ama nasıl nasıl olucaktı nasıl baş edicekti. Kalk su burdan dedi içinden kalk toparlan. Bilirsin çünkü eğer sen kalkamazsan kimse kaldırmaz seni. Sen toparlanmazsan hiçkimse toparlamaz seni. Kendinden başka kimsen yok senin.
Su dışarı çıktı. Nee!!?
O burdaydı. Deniz.
Ahh ne kadar ihtiyacım var sana. Saçımı okşamana her şey geçicek demene, yanımda olmana, kimseye değil sana.
Koşarak sarıldım ona, sımsıkı. Alıp götürsün istedim beni burdan, hatta bu dünyadan. Bir eli saçımda bir eli belimdeydi, bıraktım kendimi, bıraktım çünkü tutardı. Bıraktım çünkü ağır geliyordu bu acı, bacaklarım bedenimi taşıyamıyordu, ayakta durmak istemiyordum. Gözümden yaşlar süzülürken bıraktım kendimi.
Su bayılmıştı...
