Gökyüzü bu sefer genç kıza ağlıyordu.
Hep bir masala inanmıştı Y. Küçükken dedesinin anlattığı masaldaydı aklı hep, dedesi yağmurdan korkan küçük kıza yağmurun hikayesini anlatmıştı. O günden beri yağmurda huzur buluyordu. Yağmur huzurluydu onun için her ne kadar hikayesi kötü olsada. Kötü olduğu için sevmezdi belki de insanlar ama Y yağmur yalnızlığı anlatıyor diye seviyordu.
Geçmişinden beri öyleydi her 5 Martta olduğu gibi bugün de gene aynı yerdeydi. Tıpkı o günkü gibiydi gökyüzü, ıssız tek bir yıldız bile yok. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu. Etrafı sadece ay ışığı aydınlatıyordu. Tıpkı 11 yıl önce olduğu gibi bugünde eşlik ediyordu yağmurla ay ışığı ona. O 7 yıldır bu yolda yalnızdı. Yaralarına yarabandı olacak biri yoktu hayatında. O an dedesinin sesi yankılandı zihninde. Dedesi o gün bunları söylemişti.
"Bundan asırlar önce asla yağmur yağmazmış Seher. Çünkü kimse kimseyi kırmazmış. Aralarında sorunları çözerlermiş. Şimdi neden her hafta yağmur yağıyor biliyor musun? Çünkü herkes birbirine kimsenin hak etmeyeceği sözler savuruyor. İnsanlar çok cani onlardan saklan Yekta! Bugün yağmur yağıyor çünkü bugün sana, annene ve babana ağlıyor. Sen dik duracaksın Yekta. Ruhundaki ve tenindeki yara izlerini kimse görmeyecek. Kanasan da kendini saklayacaksın. Yekta olarak devam edeceksin hayatına. Kendini kimseye ezdirmeyeceksin. Saklanacaksın, zayıf noktalarını kollayacaksın."
Dedesi genç kıza söylediklerinde haklıydı. Ve gökyüzü bu sefer genç kıza ağlıyordu...
----------------------------------------
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yarabandı'nın Yarası
Teen FictionGenç kız geçmişin izlerini teninde taşıyordu, çocuk ise onun yarabandıydı. Ve gökyüzü bu sefer genç kıza ağlıyordu.
