Chasing After His Fearsome Soul (Amadeo Series#1)

Kabanata 9

Kabanata 9

There's nothing new about my life anymore. Kahit saan ako magpunta ay tampulan ako ng gulo. After that incident sa cafeteria, hindi na ako nilubayan ng mga guards ko. Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa pagbabanta ng babae kanina o mas naramdaman ko lang ang presensiya ng tatlo nang mangyari iyon?

Nakakaburyi sila pero wala naman akong choice, kinginang 'yan!

Vlaighn didn't talk about it too. What the girl said does also make sense. Kung may mangyari sa kanya, konsensiya na rin ni Vlaighn. At kung may mangyari kay Vlaighn, sisisihin nung babae ang sarili niya.

She seems helpless yet tough, and surviving. What a brave girl!

I rested my body and stared at the ceiling of my room. I wish I can see the stars above right where I'm lying right now. Maybe, it will lessen my worries, fears, and doubts.

My dreams, my hopes, are having high hopes to be just like the stars; intertwined, all aligned.

Kinapa ko ang cellphone at nagsimulang mag-browse sa internet. Like what I have expected, the scene kanina ang talk of the town. Some says, Vlaighn is arrogant but most of them complimented that she's cool for doing that.

Mga Marites everywhere, gosh!

Personally, kung ako 'yon, mas gugustuhin ko na lang manahimik sa sulok. It's not my business anymore at hindi kailangang sa lahat ng pagkakataon ay papapel ako. Sometimes, silence and i-don't-give-a-damn attitude of mine make sense.

Knowing Vlaighn? Her perspective towards things are clearly different. Opposite of mine to be exact.

I scroll down. Nagpatuloy lang ako na para bang may inaasahang makita sa FYP ngunit nabigo ako.

It's quite surprising that no one talks about Amadeo's not being around the school.

Kung mayroon man ay hindi ko nakita at hindi rin gaanong ka-big deal.

Ayokong isipin kung nasaan siya—sila, kung anong ginagawa, bakit hindi pumasok? Kumusta kaya sila? Ngunit lahat iyon ay kusang pumapasok sa aking isipan. Ganoon na lamang yata ang nagagawa kapag kinasanayan mo ang presensiya ng tao.

No matter how bad you wanted them out of your mind, out of your thoughts, you just can't help thinking 'bout them.

Isn't ironic? Parang kamakailan lang ay naiirita ako sa mga pagmumukha nila ngunit ngayo'y daig ko pa ang alagang aso na may pangungulila sa kaniyang amo.

Nasaan ang hustisiya? Ito ba ang pagkakapantay-pantay na isinusulong ng kongreso? 'Yung miss mo na siya tapos wala man lang magawa ang gobyerno?

Biro lamang.

Nasaan? Anong pinagkakahumalingan? At kailan muling magbabalik?

Ako pa ba ang babalikan? Luh, kemie!

A knock on my door woke up my senses. "Can I come in?"

Agad kong pinatay ang cellphone at sinilid iyon sa may drawer. Inayos ko ang aking buhok at hinilamos ang palad sa aking mukha. Hindi ko alam kung anong itsura ko sa mga pagkakataon ito, ang alam ko lang ay may halo ng pagkataranta ang kilos ko.