Living Under The Same Roof

5

Hindi pa nawawala sa isip ko ang sagot na iyon ni Jervy na dahilan ng pagsalo ko ng mga masasamang tingin na ibinabato ng mga estudyante sa akin ngayon.

Naglalakad na ako ngayon palabas ng gate pero hindi pa rin ako tinatantanan ng mga mata nilang tila pinapatay na ako sa kanilang paningin.

Lagi naman nilang nakikitang magkasama kami ni Jervy pero ang tanging alam lang nila ay magkaibigan lamang kami. Isa siguro 'yon sa dahilan kung bakit nagulat sila ngayon. Marahil ay iniisip nilang isa lamang palabas 'yong pagkakaibigan namin... na lowkey lang kami. Pero duh? Hindi ako papayag na maging lowkey lang, ano!

Nakarating na ako sa labas ng gate. Nakahinga ako nang maluwag dahil pakiramdam ko eh nakawala na ako sa paningin ng mga estudyanteng 'yon!

Gumilid na muna ako at dinampot ang cellphone sa dala kong tote bag.

Tatawagan ko na si Jervy.

Imbes na sa loob ng Univ ko siya i-contact, mas pinili kong makalabas ng gate bago siya tawagan. Baka mas lalong ma-trigger ang mga marites at baka kami na naman ang laman ng Univ Confession Page bukas.

"A-Asheng?" Hingal na wika niya sa kabilang linya.

Nagtaka ako dahil sa patanong niyang banggit sa pangalan ko. Huwag niyang sabihing nakalimutan niya na naman?

"Nasaan ka na?"

"Ha?" Hindi ko man siya nakikita ngayon, alam kong nakakunot ang noo nito.

So, tama ako. Nakalimutan nga niya.

Hindi ako umimik. Hinayaan ko na siya ang makaalala.

"Oh, gagi! Oo nga pala!" Napabuntong-hininga ito. Hindi pa niya itinutulog ang sasabihin niya pero naisip ko na ang posible niyang sabihin. "Asheng, sorry. Nasa practice kasi kami ngayon. Hindi ako na-inform kanina kaya ngayon ko lang din nalaman. Sorry talaga."

I knew it.

"Sige," tanging wika ko.

Ibababa ko na sana ang tawag nang may hinabol ito."Wait, send mo sa akin 'yong exact address ng coffee shop para masundo kita mamaya."

"Hindi na," sagot ko sa malamig na tono.

Napansin niya iyon kaya hindi ito agad nakapagsalita. "Promise, susunduin kita."

"Sinabi mo rin iyan kanina. Nag-promise ka rin na sasamahan mo ako pero ano ngayon? Kaya huwag na. Baka maghintay na naman ako mamaya sa wala." Hindi na ako nakapagtimpi.

"Asheng, I'm sorry."

Hindi na ako sumagot pa. Pinatay ko na ang tawag.

Dismayado akong nag-book ng Grab.

Ilang minuto ko lang hinintay si Manong Driver. Tumapat na sa harap ko ang kulay red na kotse na tugma ang placard sa nakalagay na description sa binook ko.

"Ma'am Ashira po?" tanong nito.

"Yes po."

Sa buong biyahe, nagpatugtog lang si Manong Driver. Mabuti na lang at hindi nataon na madaldal ang Driver na nasakyan ko. Wala pa naman ako sa mood makipag-usap.

Natuon lang ang buong atensyon ko sa labas ng bintana.

Halos mga estudyante ang naglalakad ngayon. Malamang ay dahil uwian na nila. May ilang grupo ng estudyante akong nakita, for sure, magbabarkada ang mga iyon. Ngunit mas nakuha ng atensyon ko ang dalawang tao na naglalakad habang magkahawak-kamay.

Napangiti ako na may halong lungkot.

I know that they're couple.

I'm happy for them because they're strong enough to admit their feelings towards each other and they end up together.