Living Under The Same Roof

PROLOGUE

"Eh, 'Ma? Kaya ko namang pagsabayin ang pag-aaral at pagtra-trabaho. Maluwag naman ang schedule ko this semester. 'Yung sahod ko, puwedeng iyon na lang ang pambayad ko sa mga expenses ko rito. Hindi ko na kailangang umalis dito sa dorm."

Tumigil ako sa paglalakad nang makarating ako sa bus stop. Itinabi ko sa right side ang malaking maleta na dahilan nang pagkakangalay ng kanang kamay ko. Dahan-dahan ko itong inunat upang mawala ang sakit at pangangalay. Kanina ko pa ito akay-akay. Ang kaliwang kamay ko naman ang nakahawak sa phone ko na nakatutok ngayon sa aking tainga.

Medyo nahihirapan ako dahil bitbit ko rin ang travelling bag ko na sakto lang ang laki para sa mga pants at ilang blouses ko na hindi kumasya sa maleta na dala ko.

Kung bakit naman kasi hindi available si Jervy? 

Napabuntong hininga ako. 

Well, ano pa bang ikagugulat ko roon? Wala namang bago. Kailan ba niya ako maisisingit sa oras niya kapag basketball o gala ng barkada na ang usapan?

Wala pa akong natatanaw na bus kaya patuloy pa rin ako sa pakikipag-usap kay Mama. Nagbabakasaling baka puwede pang magbago ang desisyon nila. Willing naman akong bumalik sa dorm na dala-dala ang malaking maleta na ito.

"Asheng, napag-usapan na namin ito ng Papa mo. Hindi mo na mababago pa ang desisyon namin. Sa condo ka na ng kumare ko titira," madiing sambit ni Mama.

Napabusangot naman ako. "Grabe, 'Ma, ha? Ang paladesisyon niyo naman ni Papa! Like hello? Ako kaya itong palilipatin niyo at patitirahin roon."

"Huwag ka nang makulit. Tawagan mo na lang ako kapag nasa condo ka na ng Tita Jasmine mo." Hudyat na iyon ni Mama na alam na niyang kukulitin ko na siya kaya ang sunod nito, tatapusin na niya ang usapan namin. "Sige na, sige na. May mga gagawin pa ako."

'Di ba?

"Saglit lang, 'Ma!" Halos sumigaw na ako para lang pigilan si Mama sa pagpatay ng tawag pero hindi rin lang umepekto. Kung tatanungin ako kung kanino ako nagmana ng attitude, sa Nanay ko lang naman. Binabaan na ako ng telepono. Alam ko namang narinig niya iyon ngunit sinadya pa rin niya akong babaan para hindi na makapangulit sa kanila.

May sampung minuto na rin akong naghihintay ng bus. Parami na rin nang parami ang mga taong nagsisidatingan dahil malapit nang mag-lunch break. Halos karamihan ay mga estudiyante na mula sa iba't-ibang University. Malamang ay half day lang ang schedule nila kaya nagsisiuwian na sila ngayon. Ito iyong mga tipo ng mga estudyante na huwaran, mas pinipiling umuwi agad kaysa gumala. Hays, nakikita ko ang sarili ko sa kanila.

Nagsitayuan na ang mga katabi ko, indikasyon na may bus nang paparating. Hinila ko na ang maleta ko para pumila. Maraming tao ang sasakay kaya ito na naman ako, makikipagsiksikan para lang may maupuan.

Ilang saglit lang ay huminto na ang bus sa tapat namin. Hinintay lang namin na makababa ang ibang pasahero at saka naman nagsimula nang sumakay ang mga nasa harapan ko.

Nasa dulo ako ng pila dahil sa letseng maleta na ito! Hindi ako makasingit ngayon dahil sa pagkalaki-laki ng bitbit ko. Nahihiya nga ako dahil mukha akong napalayas o 'di kaya makikipagtanan dahil sa dami ng dala-dala kong bag! Hindi nga ako makapaniwala na ganito na karami ang gamit ko. Kaka-order ko ito online, eh!

May mga nakakasalubong kaming pasahero na galing sa bus na iyon kaya hindi maiwasan na may makabungguan.

Hindi ko na alintana pa ang mga taong sumasagi sa balikat ko. Busy ako sa pagtanaw sa konduktor, magpapatulong ako sa maleta na dala ko. Inabangan kong tumingin sa direksiyon ko si Kuya para makawayan ko. Akmang tatawagin ko na sana ang konduktor nang makaramdam ako ng sakit dahil tumama ang ulo ko sa matigas na bagay. Nang tingnan ko iyon, dibdib pala ito ng isang tao.