Bu onların Hikâyesi ( Gece ve Dolunayın Ayın gölgesinin Yansımasının Hikâyesi)
Dolunay Ateşoğlu, okulun popüleri mutlu olmayı başaran yakışıklı bir erkek
Gece Uysal, erkeklerden nefret eden, konuşmak istemeyen yıllarca biriktirdiği acılarla kalbin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~DOLUNAY~
Mert'in ölümünden 3 ay geçmişti aradan,ben yemek yiyemez su içemez haldeydim, sadece yatıp uyandığım vakit,kendimi pencerenin karşısında oturup sevdiğim Dolunayı seyredip keşke bende senin gibi parlak olabilseydim diyordum,pencereyi açıp soğuk havanın beni üşütmesine izin verdim. Annemin birden odaya cat-kapı girmesiyle ürpermedim sadece dolunayı izliyordum -"Gece,Annecim üşümüyo musun?" Annem Japonlu olduğu için Türkçeyi bazen yanlış söyleyebiliyordu,annemi düzelttim hemen; -"Anne,Annecim değil Anneciğim,üşümüyo musun değil üşümüyor musun, Hayır üşümüyorum Anne gidebilirsin" -"Gece biraz Yemek ye lütfen" -"Hayır aç değilim." -"Açsın Anneci..." Deyip sustuğunda tekrar konuştu " Anneciğim" Yüzüm pencereye dönük olduğu için sadece annemin o haline gülümsüyordum,yoksa kâbuslarım unutulmaz bir zehir gibi bedenimi ele geçirmişti. -"Beni seviyorsan eğer,bu yemekleri yersin" -"olmaz, aç değilim anne zorlama" -"Tamam, aç olduğun zaman söyle birşeyler getiririm" -"Tamam" Yanıma geldi annem saçlarımı okşadı. -"Kendine neden bunları çektiriyorsun?" -"Anlayabilir mısın peki beni Anne" -"Anlıyorum,bende babamı kaybettim" Sarıldım anneme bana her sarıldığında sanki Mert bana sarılıyordu. -"Üzülme kızım bak buradayım ben,ben varım yanında " -"Evet sen varsın sen beni bırakma Anne . " -"Asla" -"Söz mü?" -"Söz " Söz diyen biri vardı hayatımda ama beni bırakıp gitmişti, yalnız bırakmıştı beni bu dünyada,sadece en parlak yıldızın Mert olduğunu hissediyordum. Telefonumun çalmasıyla bakışlarımı telefonuma çevirdiğim de Ezginin Aradığını gördüm. Annemin; -"Arayan kim?" -"Ezgi" -"Açsana" Dolan gözlerimle konuşmak istemiyordum ama yine de istemsizce aramayı yanıtladım. Ahizedeki ses çok mutluydu. -"Gece sana müthiş bir haberim var,En iyi kolejler listesinde yer alan ATEŞOĞLU Kolejine kaydımızı yaptırdım" -"Neden yaptın " -"Neden ki sevineceğini zannetmiştim " -"Sevindiğimi 1 kere bile gördün mü Ezgi" -"Haklısın, görmedim ama Gece biraz gülmek senin de hakkın" -"Değil,beni hayata bağlayacak kimim var ki" -"Ben varım, sen Mert'in bana bıraktığı Emanetsin" -"Mert'in Emaneti olabilirim sana,ama yanımda onu istiyordum ben Ezgi" -"Gece,bak sana söylemeyi çok istiyordum ama Mert'e söz vermiştim,ama bunu sana söylemem gerektiğini hissediyorum" -"Ne oldu, kötü bir şey mi?" -"Hayır, çok duygusal bir şey" -"söylesene o zaman" Ezginin; -"Mert bana diyordu ki eğer bir gün ölürsem arkamdan ağlamayın,Geceyi sana emanet ediyorum,Gece bana bağlandı biliyorum,ama beni unutmasını çok istiyorum bu aralar kalbimin duracağını hissediyorum, ölümümün yakınlaştığını hissediyorum, ölürsem Geceye bu sözlerimi söyle " Eğer ben senin yanında yoksam Evrenin güzelliğine bak o Evren rengarenk evren senin yüzün onun benim evrenim olduğunu söyle" Ağladım hıçkırarak: -"Beni sana emanet edip biliyordu öleceğini " -"Evet bilmiyordu hissediyordu sadece" -"Tutunacağım tek dal pencereden izlediğim bakakaldığım Aydı dolunaydı " -"Sana bir şey söyleyecem bu ATEŞOĞLU kolejinde yani müdürümüzün yakışıklı bir oğlu varmış birde güzeller güzeli bir kızı fotoğraflarını gönderebilirim sana"
