paslanmış tuval, junhao

otobüsteki yabancı yüz

"siktir, geç kalıyorum." minghao elinden geldiğince hızlı davranmaya çalışıyordu. eğer biraz daha oyalanırsa otobüsü kaçıracaktı.

elbette otobüse veya taksiye binmesi bir seçenekti; ancak otobüs veya taksi bekleyerek okula geç kalmak, o an istediği son şey bile değildi. çekmecede bulduğu, seokmin'in tanrı bilir kaç gün önce getirdiği, keki ağzına sıkıştırdıktan sonra koşar adımlarla ilerlemeye başladı. şans ona gülmüş olacaktı ki durağa adımını attığı gibi karşısında servisi görmesi bir olmuştu. mutlu bir şekilde derin bir nefes verdikten sonra araca mutluca adımladı. her zaman oturduğu arka taraftaki koltuğa doğru ilerlerken başka bir silüetin orada oturduğunu fark etti. genç çocuğun yüzüne baktığında daha önce hiç görmediğini anladı.

minghao, dört yıldır aynı okul servisini kullanmanın verdiği avantaj sayesinde hem şoförü, hem de servise binen öğrencilerin çoğuyla yabancı değildi. ama şu anda, çoğunlukla kendine sahiplenmiş olduğu yerde oturup kitap okuyan çocuğu görmediğinden emindi. içinden çocuğun karşı okuldan olup olmadığı hakkında bir sürğ teori üretirken sapık gibi çocuğa baka kaldığını fark edince daha fazla ayakta durmamak için -kasıtlı olmadan- tam da yabancı bedeni görebildiği bir yere oturmuştu.

bedeni daha dikkat izlemeye koyulduğunda sarı-siyah karışımı saçlarını, kesinlikle yapılı olan kolunu ve keskin hatlarını fark etmişti. içinden gelen sanatçı içgüdüsü ile çantasına uzandı ve öylesine karalamalar yaptığı çizim defterine bakındı. ancak evden apar topar çıkmış olacaktı ki çalışma masasında unuttuğunu fark etti. bu sinirini oldukça bozmuş olacaktı ki istemsizce sesli bir şekilde nefesini verdi, sabahları hep sessiz olan serviste bu ses yankı yapmış gibiydi. rezil olduğunu düşündüğü sırada kafasını kaldırınca araca bindiğinden beri dikkatinin üzerinde olduğu çocuğun kendisine bakarak güldüğünü fark edince yerin dibine girmenin şu anda ne kadar güzel bir tercih olduğunu düşündü kendi kendine.

belki bu gülüşü çizebilirdi.