Ik word wakker met een raar gevoel in mijn buik. Ik denk dat het komt doordat ik mij te veel zorgen maak over school en alle problemen thuis, maar om een of andere reden lijkt dat niet alles te zijn. Het is dat drukkende gevoel op je borst dat je in een keer besluipt en je waarschuwt voor iets in het vooruitzicht. Toch heb ik geen zin om mijn weekend te verspillen aan nog meer stress. Ik draai me nog eens om en wil net weer lekker verder slapen, als mijn moeder me roept.Ze klinkt paniekerig en kwaad, het lijkt voor het eerst in tijden alsof ze echt aandacht aan mij besteed. Normaal neemt ze niet eens de moeite om me te roepen, dus storm ik in mijn oude en gekreukte pyama naar beneden. Eenmaal beneden komt ze op mij afgerend. "Wat heb je nu weer gedaan?" vraagt ze, ik zie de blik in haar ogen, pure angst, en dit raakt me diep. Ik weet dat ik niet de dochter ben die ze zou willen, maar ze maakt zich echt zorgen. Als ik vraag wat er is barst ze uit in een luid gehuil, wat af en toe onderbroken word door een blik in de leegte. Vol verbazing vraag ik me af wat er daadwerkelijk aan de hand is. Zo erg kan het toch niet zijn??
