Als mijn moeder na een halve doos tissues weer een beetje op adem gekomen is, begint ze met een zacht stemmetje te vertellen. Uit haar verhaal kan ik opmaken dat er vanochtend een hardloper bij het meer ging lopen en een bloedspoor tegenkwam dat uit het water kwam. Ook vond hij een briefje, waarop stond: Je zintuigen liegen nooit, voel, ruik, proef, hoor, je kent me niet maar ik heb je door... Was het leuk gisteravond? Ik begin te begrijpen dat het meer is dan alleen een briefje en opeens word ik heel moe en krijg ik een stekende hoofdpijn . Ik zeg meld mijn moeder dat ik me niet lekker voel en even ga liggen maar eigenlijk ben ik gewoon bang. Niet het soort bang dat je bent voor een eng beest of een moeilijke toets, maar het doodsbange gevoel wat inslaat als een bom en langzaam je hersens en lichaam in sluipt als het gif van een wespensteek.
