𝚃𝚛𝚊𝚟𝚖𝚊'𝚂𝚞𝚗𝚔𝚒

¹flashback

FLASHBACK
Riki

Masamda oturmuş en sevdiğim çizgi film karakterini çiziyordum.
Bunu yapmak çok zevkli oluyor, hem çizim yeteneğimi de geliştiriyordum.
Çizimime devam ederken, kapının açılmasıyla bakışlarımı kapıya doğru çevirdim.

"Anne sen mi geldiinn?"

"Evet küçük ördek ben geldim."

Gülümseyerek bana doğru gelmiş ve yanıma oturmuştu.

"Anne kaç kez dedim, ben ördek değilim bir kere hıh."

Anneme doğru bakıp kollarımı göğüsümde birleştirip dudağımı büzdüm. Benim bu hallerime gülmeye başladı. Hemen ardından, arkasından bir tabak kurabiye çıkarmıştı. Kurabiyelerin kokusu çok güzeldi. En sevdiğim kurabiye çikolatalıydı. Annem, tabağı masaya koyup telefonundan en sevdiğim şarkıyı da açmıştı.

Bir yandan kurabiyeleri yerken bir yandan annemle birlikte şarkıyı söylüyorduk.

"Anneni seviyorsan alkışla
Babanı seviyorsan alkışla
Anneni babanı, babanı anneni
Seviyorsan hep alkışla"

"Teyzeni seviyorsan alkışla
Halanı seviyorsan alkışla
Teyzeni halanı, halanı teyzeni
Seviyorsan hep alkışla"

"Dayını seviyorsan alkışla
Amcanı seviyorsan alkışla
Dayını amcanı, amcanı dayını
Seviyorsan hep alkışla"

"Anneni seviyorsan alkışla
Babanı seviyorsan..."

Aniden kapının açılmasıyla, annem telâşlanıp şarkıyı kapatmaya çalışmıştı. Neler olduğunu anlamayıp kapıya doğru baktım, babam gelmişti!

"Baba hoşgeldin!"

Babam cevap vermeden elindeki eşyaları yere fırlatmıştı. Ne yapacağımı bilemeden odamın en köşesine geçip kulaklarımı ve gözlerimi kapatmıştım. Annem bağırıyordu, babam anneme vuruyordu. Ama ne bağırabiliyordum, ne ayağa kalkabiliyordum, öylece oturmuş titriyordum. Sanki o an donmuştum. Gözlerimi araladığımda hatırladığım son şey, babamın annemin kafasına doğru vazo atmasıydı. Sonrası ise çok karmaşıktı. Annem öylece kanlar içinde yerde yatarken, babam olacak lânet herif, eşyalarını almış ve evden gitmişti

Gözlerimden yaşlar akıyordu, sanki yağmur yağıyordu önümü bile göremiyordum. Zar zor ayağa kalkıp annemin yanina çöktüm.

Nefes almıyordu.

Annem ölmüştü. Hemde sırf bir şarkı yüzünden. Arkada hâlâ o şarkı çalarken kendimi durduramadan ağlıyordum, annemin ismi ağzımdan düşmüyordu.

2 gün boyunca annemin ölü bedeniyle aynı odada durdum. 2. Gün komşularımızdan birisi yemek getirmek için bize gelmişti, bu görüntüyü görünce hemen polisi aramıştı. Annemin telefonundan teyzemleri aramıştı ve beni ağlar vaziyette oradan çıkarmışlardı.
O günden sonra kimse bana bir şey söylemedi. Ne babam denecek o lânet herife ulaşabildim, ne de o eve girdim...

İçime sinmedi imdat