Town Killer ~ Nct Dream

Issız Ev

Kahvaltı tam olarak bir kaos ortamı gibiydi, evlerinin az ilerisinde birisi öldürülmüştü ama bu adamların pek umrunda değil gibiydi, yenen yemek sadece benim boğazımdan geçmiyordu. Zaten ben de bir şeyler yemeyi bırakıp önümdeki meyve suyunu içiyordum, hepsi kendi kahvelerini içerken bana "Sen daha küçüksün" diyip uzun zamandır dolapta durduğuna emin olduğum meyve suyunu vermişlerdi, tadı kötü olmadığı için oyalanmak adına bende yavaş yavaş içiyordum onu. En sonunda hepsi doyduğunda yavaş yavaş masadan kalkıp odalarına gitmişlerdi, kimse sofrayı toplamak için en ufak bir belirti göstermezken oflayarak yerimden kalktım bir süre burada kalacaksam eğer onlara yük olmamam lazımdı, hele mi evin içinde bir katil dolanıyorken onun gözüme batmamalıydım.

Masanın üzerindeki kahvaltılıkları toplarken istemsizce dün geceyi düşünüyordum. Ya o anlık gaflete düşseydim ve odadan çıkaydım? Onu gördüğümü anlar ve beni de öldürürdü böylece yaşamım bu küçük ve üçra kasabada son bulurdu. Annem üzülür müydü beni buraya zorla gönderdiği için? Ya da babam bana bir kere bile sarılmadığı için vicdan azabı çeker miydi? Belki... Bu ve bunlara benzer hiçbir sorunun cevabını bilmiyordum.

Kendi kendime düşünürken sofrayı toplamış ve bulaşık makinesinden haberi olmayan bu insanların bulaşığını elimde yıkamıştım. Ne tesadüfse ben tam işimi bitirince birisi odasından çıkmayı akıl edebilmişti, arkamı döndüğümde bu kişinin Renjun hyung olduğunu fark etmiştim ama bir şey söylemeden kısaca bir baş selamı verip mutfaktan çıktım ve oturma odasına ilerleyip dün gece üzerinde uyuduğum koltuğa oturdum. Lafta annem beni buraya biraz sosyalleşmeyim diye göndermişti ama ben sosyalleşmeyi geç iyice yalnız kalıyordum. Kuzenim de dahil hiç birisi burada yalnız kalmamı umursamıyor ve en ufak boşlukta odalarına çekiliyordu. Renjun hyung da mutfakta işini bitirdikten hemen sonra odasına geri dönmüştü.

Dün Jaemin hyung'un gösterdiği odanın önüne gidip kapıyı yavaşça çaldım ve cevap beklemeden açtım. Yatağına uzanmış bir Chenle görmeyi beklemiyordum aslında hyung benim bavulumu kendi odasına koymuştur diye düşünmüştüm be ilk başta bu yüzden rahatça girmiştim ama şimdi karşımda gördüğüm beden yaptığım saygısızlıktan utanmamı sağlıyordu.

"Kusura bakma lütfen dün hyung bavulunu bu odaya koyacağım diyince onun odası sanmıştım o yüzden bu şekilde girdim."

Chenle gerçekten konuşken ve yüksek bir ses tonuna sahip olsada benimle en az iletişim kuran kişiydi. Hatta diğerleri benim burada olmamı sevmiş gibi görünüyordu ama o her şekilde benden hoşlanmadığını gösteriyordu.

"Ne yapacaksın bavulunu?"

Bana baktığı sayılı zamanlarda kullandığı yüz ifadesiyle bakmıştı yine bana. Ona ne yapmıştım ki ben?

"İçinde kitaplarım vardı, onlardan birini alıp okuyacağım."

Kendi valizimi almak için bile Şuan karşımdaki çocuğa hesap veriyordum be inanın bu hiç hoşuma gitmemişti.

"Hiç kitap okumaya kalkışma birazdan dışarı çıkacağız, üstünü giyinsen iyi olur."

Benim daha cevap vermemi beklemeden hemen kapının yanında duran bavulumla birlikte beni dışarı ittirmişti bile. Bir kaç saniye yüzüme kapanan kapıya baksam da hemen şansımı deneyerek karşı odanın kapısını açtım ve bu sefer şansım yaver gitti.

"Jaemin hyung nereye gideceğiz ve benim niye haberim yok?"

İçeri girer girmez sorduğum soruyla yerinde sıçramıştı hyung ama hızlı toparlayıp bana döndü ve gülümsedi.

"Kahvaltıda söylemiştim aslında yakınlarda yıkık bir ev var. Bizim tek eğlencemiz orada takılmak; hatta az ilerisinde bi göl var bazen orada yüzüyoruz. Seni de oraya götürmek istediğimizi söyledim ve sen de onayladın ya. Hatırlamıyor musun?"

Kahvaltı esnasında kimseyle konuşmadığıma emindim. Hadi diyelim ki konuştum ama inanın ki bu evin içinde gezen bir katille ıssız ve terk edilmiş bir eve gitmeyi kabul edecek kadar delirmedim ben. Herkes Şuan potansiyel şuçluydu gözümde, hatta karşımda bana Şirince gülümseyen sarışın kuzenim bile.

Ben Jisung ve evime gitmek istiyorum.