បន្ទាប់ពីចេញពីរោងបាយជុងវ៉ុនក៏មិនបានទៅណាឆ្ងាយនោះដែលគេបានទៅកន្លែងដើមឈើធំដែលមិនសូវអ្នកមកនោះយកជាកន្លែងស្ងៀមស្ងាត់របស់គេទុកអានសៀវភៅប្រលោមលោក។នៅពេលដែលអានដល់កន្លែងមួយដែលតួក្នុងរឿងនោះពោលទឹកភ្នែករបស់គេមិនដឹងមកពីណានោះទេកន្លែងនោះមានឃ្លានថា
"លួចស្រលាញ់គេ បានត្រឹមលួចស្រលាញ់ តែគ្មានសម្ថភាពនឹងស្រឡាញ់គេ គ្មានភាពក្លាហាននឹងសុំស្រឡាញ់គេព្រោះដឹងថាគម្លាតខ្លួន និងគេវាឆ្ងាយគ្នា ដែលមិនអាចក្បែរបាន បានត្រឹមសម្លឹងមើលគេពីចម្ងាយ ឃើញគេញញឹមជាមួយមនុស្សដែលគេស្រលាញ់ ប៉ុណ្ណឹងក៏អស់ចិត្តដែរ"
រីង~រីង~
«អាឡូបងលី»
"អាឡូឯងនៅឯណាយើងមកដល់រោងបាយហើយមិនឃើញឯង"លីយ៉ុន
«អ៎របងខ្ញុំចេញមកមុនហើយដោយសារខ្ញុំមានការងារដែរត្រូវធ្វើ»ជុងវ៉ុន
"ចុះឥឡូវឯងនៅឯណាបងទៅរក"លីយ៉ុន
«មិនអីទេបងលីសុំទោសផងណាបងចាំថ្ងៃក្រោយខ្ញុំផេយ៍បងទៅញ៉ាំអីឆ្ងាញ់ៗ»ជុងវ៉ុន
"មិនអីទេអ៊ីចឹងបងរវល់តិចប៉ិននឹងសិនហើយ"លីយ៉ុន និយាយហើយក៏បិទទូរស័ព្ទ ឯជុងវ៉ុនក៏ស្តាប់ច្រៀងអានសៀវភៅរបស់គេវិញទៅ។ គេអានពីទំព័រមួយទៅទំព័រមួយដល់អស់ក្រដាស់បានគេរៀបចំទៅបន្ទប់វិញដោយសារតែជិតល្ងាចហើយតាមត្រូវគេនៅសល់ម៉ោងរៀនមួយទៀត ប៉ុន្តែគេសប្បាយនឹងអានប្រលោមលោករបស់គេពេកធ្វើឲ្យហួសម៉ោងរៀនបាត់ទៅ។
[....]
«ខ្ញុំមកវិញហើយ»ជុងវ៉ុន ស្រែកប្រាប់ទៅមនុស្សនៅក្នុងបន្ទប់
«ឯងទៅណាម៉េចក៏មិនចូលរៀនម៉ោងចុងក្រោយ»ស៊ុននូ ដើរចេញពីផ្ទះបាយទាំងក្នុងដៃកាន់កំបិតចង្អុរជុងវ៉ុន
«អានសៀវភៅភ្លេចមើលម៉ោង»ជុងវ៉ុន ដើរហួសទៅបន្ទប់ទឹកដើម្បីលាងដៃ
«ជុងវ៉ុនបងពូកែអានសៀវភៅណាស់បានជេហេតុធ្វើឲ្យបងរៀនពូកែដល់ថ្នាក់នេះ»រីគី
«យើងអានសៀវភៅប្រលោមលោកទាក់ទងអីនឹងរៀនពូកែ»ជុងវ៉ុន សើចដាក់រីគី
«ជុងវ៉ុនបងឯងអានសៀវភៅប្រលោមលោកសោះនៅរៀនពូកែ តែអ្នកខ្លះខំរៀនចង់ឆ្កួតហើយនៅតែរៀនមិនពូកែ»រីគី និយាយទៅជុងវ៉ុនប៉ុន្តែភ្នែករបស់គេមើលមុខស៊ុននូ
«ឯងមើលមុខយើងធ្វើស្អីចង់ស្លាប់មែនទេ»ស៊ុននូ ច្រត់ចង្កេះយកកំបិតចង្អុររីគីដូចដែលគេចង្អុងជុងវ៉ុន។
«ខ្ញុំមិនបានមើលមុខបងទេខ្ញុំមើលបងវ៉ុន»រីគី
«បានហើយៗស៊ុននូឯងធ្វើម្ហូបអីយើងជួយធ្វើ»ជិងវ៉ុន ដោយហេតុធុញនឹងឆ្មាកណ្តុរខាំគ្នាពេកក៏កាត់សម្តីពួកគេ
«គ្មានអីក្រៅពីឆុងមីសីុទេវើយ»ស៊ុននូ តបវិញទាំងជឿជាក់ចេះឆុងមីក៏ប្រសើរជាងអត់ដែរត្រូវអត់?
«ឯងកាន់កំបិតមកធ្វើស្អីចុះ»ជុងវ៉ុន
«ចាក់ឯងដឹងបាត់ពេញមួយថ្ងៃតេក៏មិនលើក»ស៊ុននូ និយាយហើយក៏ដើរចូលផ្ទះបាយបាត់ទៅ
«ឯងតេមកយើងម៉េចក៏មិនឮ»ជុងវ៉ុន
«មើលទៅយើងក៏តេរីគីក៏តេយើងស្មានឯងស្លាប់បាត់ហើយ»ស៊ុននូ ស្រែកពីផ្ទះបាយមក
«អឺចប់ប៉ាម៉ាក់យើងក៏តេមកដែលងាប់ហើយយើងច្រឡំបិទសំឡេងទូរស័ព្ទ»ជុងវ៉ុន បើកភ្នែកធំថែមទាំងញីសក់ហើយក៏ដើរទៅកាន់ពូកតេទៅប៉ាម៉ាក់របស់គេ
«ជម្រាបសួរប៉ាកូនបិទសំឡេងទូរស័ព្ទបានជាមិនឮប៉ាតេមក»ជុងវ៉ុន
"មិនអីទេកូននៅទីនោះសុខសប្បាយដែរទេ"លោកយ៉ាង
«សុខសប្បាយណាស់ប៉ាចុះសុខភាពលោកប៉ានឹងម៉ាក់មិនអីទេមែនទេ»ជុងវ៉ុន
"ចាស់ៗអស់ហើយឈឺតិចតូចតាមជំងឺចាស់កូន"លោកស្រីយ៉ាង
«កូនជិតប្រឡងបញ្ចប់ឆ្នាំទីបីចូលឆ្នាំទីបួនហើយសាលាគេឈប់សម្រាកបីខែចាំកូនទៅផ្ទះណា»ជុងវ៉ុន
"ញ៉ាំអីនៅកូន"លោកស្រីយ៉ាង
«នៅទេម៉ាក់កូនចាំស៊ុននូធ្វើញ៉ាំ»ជុងវ៉ុន
"ឆាប់ញ៉ាំទៅកូនប៉ិននឹងសិនហើយ..ហេអស់លុយចាយនៅចាំម៉ាក់ឲ្យប៉ាផ្ញើទៅឲ្យលេខកុងកូនមក"
«បាទជម្រាបលាលោកប៉ាអ្នកម៉ាក»ជុងវ៉ុន ក៏ដាច់ទូរស័ព្ទទៅហើយក៏ស្រែកថា...
«មានលុយទិញសៀវភៅរឿងហើយសីុយូរសូន»ជុងវ៉ុន
«ហ៉ើយម្តងនេះមិនដឹងគិតទិញសៀវភៅអស់ប៉ុន្មានទេស៊ុននូបងទាយសាកមើល»រីគី ងាកទៅរកស៊ុននូដែលដើរចេញពីផ្ទះបាយថែមទាំងកាន់ឆ្នាំងមីក្តៅមក
«យើងមិនដឹងទេឯងញ៉ាំទេទៅយកចានមក»ស៊ុននូ ឲ្យឯងទាយដូចគ្រូទាយបើចេះទាយៗយកប្តីបាត់ហើយមែននៅលីវចឹងទេ
«And I don't want the world to see me cause I don't think they're understand»ជុងវ៉ុនស្រែកច្រៀងមិនរវល់នរណានៅក្នុងបន្ទប់ និយាយទៅខ្ញុំធ្វើអីជារឿងខ្ញុំម៉ង
«ឯងស៉ីទេបើមិនស៉ីយើងស៉ីពីរនាក់រីគីឲ្យអស់យើងមិនទុកឲ្យឯងទេ»ស៊ុននូ យកចង្កឹះដែលរីគីយកមកអបាញ់មិញចង្អុរទៅជុងវ៉ុន
«ស៉ីមិនស៉ីម៉េចកើតឃ្លានចង់ស្លាប់ហើយ»ជុងវ៉ុន
Skip~~ (១ខែក្រោយមក)
«yes finallyធ្វើហើយៗការព្យាយាមរបស់ពួកយើងបានសម្រេចហើយសប្បាយចិត្តណាស់»យ៉េជីន
«ទៅញ៉ាំអីអត់ជុងវ៉ុងឯងហៅបងជេយ៍ផង»ស៊ុននូ
«ឥឡូវគាត់រវល់នៅជាមួយសង្សារគាត់គ្មានពេលនោះទេទៅបួននាក់បានហើយយើងតេហៅរីគីមក»ជុងវ៉ុន
«យើងប្រាប់ពួកឯងមួយ»យ៉េជីន
«រឿងអីនិយាយមក»ស៊ុននូ
«គីម សាណាជាបងស្រីភ្លោះរបស់យើងដោយហេតុមុខយើងនឹងគេដូចគ្នា»យ៉េជីន
«បងប្អូនគ្នាចុះហេតុអ្វីធ្វើមិនស្គាល់គ្នាទៅវិញ»ជុងវ៉ុន
«ម៉ាក់ប៉ាយើងបែកផ្លូវជាហេតុយើងបែបនេះហើយម៉ាក់យើងក៏ដូរឈ្មោះយើងជាអាន យ៉េជីន សាណានាងស្អប់យើងព្រោះម៉ាក់ជ្រើសរើសយើងនៅជាមួយគាត់ កាលពីមុនយើងឈ្មោះថា គីម ស៊ូអា»យ៉េជីន បានរៀបរាប់ប្រាប់តាំងពីក្បាលដំបូងរហូតដល់ចប់
«អ៎រចឹងបានយើងភ្ងាក់ពេលឯងចូលរៀនជុងវ៉ុនយើងប្រាប់ឯងហើយថាយ៉េជីននឹងមានអីពាក់ព័ន្ធនឹងសង្សារបងជេយ៍»ស៊ុននូ វាយស្មាររបស់ជុងវ៉ុនតិចៗ
«មុខមិនសូវដូចផងចឹងហើយយើងមិនចាប់អារម្មណ៍»ជុងវ៉ុន
«គេកែសម្ផស្សtf»យ៉េជីន
«អឺមែន?មានលុយដែលហ៎រ»ជុងវ៉ុន សួរទៅយ៉េជីនបែបភ្ងាក់ផ្អើលមុខនឹងមានលុយកែព្រះមិនគួរឲ្យជ័យ
«យើងម៉េចនឹងដឹងយើងឮពី..»យ៉េជីន រៀបនឹងនិយាយបន្តហើយតែស៊ុននូបានហាមព្រោះអ្នកដែលគេនិយាយដើមបានដើរមកសំដៅទៅរកគេ
«ន៎ែឈប់និយាយគេមកហើយ»ស៊ុននូ
«ជុងវ៉ុនស៊ុននូឯងនៅទីនេះទេបងខំដើររកពួកឯង»ជេយ៍
«បាទបងរកពួកខ្ញុំមានការអី»ជុងវ៉ុន
«ហៅពួកឯងទៅញ៉ាំអីព្រោះសង្សារបងចប់ឆ្នាំហៅរីគីផង»ជេយ៍
«ជេយ៍ហា៎អូនចុកជើងណាស់ពេលណាទៅ»សាណា
«ចាំតិចអូនបងនិយាយជាមួយមិត្តបងសិនពៅ»ជេយ៍
«អឹមមិនអីទេបងពួកខ្ញុំមានការងារមិនទាន់ធ្វើហើយមិនបានចូលរួមទេបងសុំទោសផង»ជុងវ៉ុន
«ហ៉ើយធុញបើថាមិនបានទៅក៏និយាយលឿនៗមកឲ្យគេឈរចាំស្តាប់អត់ប្រយោជន៍»សាណា និយាយហើយក៏ដើរចេញទៅជេយ៍ក៏រត់តាមពីក្រោយ
«ចាប់បងផងសាណាបងទៅសិនហើយ»ជេយ៍
«អឺទៅចឹងទៅយ៉ាប់ម៉ងបងស្រីយ៉េជីន»ស៊ុននូ
«ន៎ែមែនបងស្រីយើងទេកុំឡប់ពេកយើងចាប់ឯងបោះឲ្យត្រីស៉ីលូវ»យ៉េជីន
«ឈាមតែមួយសោះអាស្រីជីន»ជុងវ៉ុន
«អត់រវល់អត់ខ្វល់ដាច់ទំនាក់ទំនងទាំងពីដប់មួយឆ្នាំមុន»យ៉េជីន ធ្វើជាមិនខ្វល់លើកទឹកក្រូចផឹក
«ហេសមិនបាច់ទៅញ៉ាំអីទេទៅដើរលេងទៅល្អទេ»ស៊ុននូ
«អឺៗមែនតើគំនិតល្អស៊ុននូដើរលេងទៅលំហែខួរបំភ្លេចរឿងមិនល្អចោលខ្លះដែរគិតម៉េចជុងវ៉ុន»យ៉េជីន
«ល្អៗរីគីក៏ប្រហែលជាប្រឡងចប់ដែរហើយហៅគេទៅដែរទៅ»ជុងវ៉ុន
«នោះដើរមកហើយហេ៎សនរណាដើរជាមួយរីគីនឹងស្អាតម្ល៉េះ»យ៉េជីន និយាយឡើងធ្វើឲ្យជុងវ៉ុននឹងស៊ុននូងាកទៅមើល។តើអ្នកណាដើរជាមួយរីគីទៅ?
«ទៅផ្ទះមុនហើយឡានមកយកហើយបាយៗ»
«បាយៗស្អែកជួបគ្នា»រីគី លាដៃបាយៗទៅកានស្រីក្រមុំម្នាក់នោះ ឯស្រីក្រមុំម្នាក់នោះសម្រាប់តែ..
«ហូmy eyes ស៊ុននូយ៉េជីនជួយ»ជុងវ៉ុន សម្រាប់តែបិទភ្នែកភ្លាមៗមិនដឹងមានរឿងអី
«វ៉ោវរីគីឡូយណាវើយគួរឲ្យច្រណែនណាស់»យ៉េជីន ចាប់ផ្ដើមនិយាយនៅពេលរីគីដើរមកដល់កន្លែងគេអង្គុយ
«មិនដូចជាពួកបងឃើញនោះទេនាងជាអ្នកមកថើបខ្ញុំមុនទេ! ខ្ញុំមានសង្សារហើយប៉ុន្តែមិនមែននាងទេ»រីគី ក្របីដៃញាប់ប្រកែក នឹងឈ្លានមើលមុខមនុស្សម្នាក់ដែលអង្គុយសម្លឹងមិនព្រិចភ្នែកនោះ
«ស្ងាត់ម្ល៉េះស៊ុននូកើតអី»យ៉េជីន
«មិនអីទេគំនិតមិញគិតយ៉ាងម៉េចដែរ»ស៊ុននូ
«ពួកបងនិយាយអំពីអ្វី»រីគី
«ពួកបងចង់ដើរលេងឯងទៅទេ»ជុងវ៉ុន
«ទៅខ្ញុំអត់ទៅម៉េចបានតែដល់ទីណា»រីគី
«អឹមមិនដឹងថាក្នុងស្រុកក៏ក្រៅស្រុកនោះទេ»ជុងវ៉ុន
«ក្រៅស្រុកទៅបងវ៉ុន»រីគី
«យើងគ្មានលុយទិញសំបុត្រយន្តហោះដូចឯងទេរីគី»ស៊ុននូ
«អ៊ីចឹងទៅដើរលេងកន្លែងណាទៅ»រីគី
«ហឹមទៅក្រៅប្រទេសទៅស៊ុននូយើងប្រាប់ពូតូចពូធំយើង»ជុងវ៉ុន
«ពូឯងគាត់នៅប្រទេសណា»យ៉េជីន
«សហរដ្ឋអាមេរិកគាត់ជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនទឹកអប់នៅទីនោះ»ជុងវ៉ុន និយាយមិនទាន់ចប់ស្រួលបួលផងក៏មានសំឡេងមួយបានកាត់សម្តីគេ
«និយាយអ្វីសុំនិយាយដែរ»
«ហា៎ជេយ៍គ្រែងបងនៅជាមួយមិត្តស្រីរបស់បងហេតុអ្វីបងមកទីនេះដែរ?»ស៊ុននូ
«កុំរំលឹងអីចុះពួកឯងកំពុងនិយាយអំពីរឿងអ្វី»ជេយ៍ ចូលទៅអង្គុយចិត្តជុងវ៉ុន
«អ៎រពួកខ្ញុំកំពុងពិភាក្សារឿងដើរ»រីគី
«ដើរដល់ណាសុំទៅដែរបានទេ»ជេយ៍
«បានដើរគ្នាច្រើនរិទ្ធតែសប្បាយ»ស៊ុននូ
«អ៊ីចឹងយើងហៅបងប្រុសយើងទៅដែលហើយរីគីឯងហៅមិត្តស្រីឯងទៅផង»ជុងវ៉ុន ក៏ប្រញាប់លើកទូរស័ព្ទតេទៅបងរបស់គេ
«ឯងមានបងទាំងពីពេលណាយើងមិនដឹងសោះ»ជេយ៍
«មកពីឃើញបងរវល់ខ្ញុំមិនប្រាប់បង»ជុងវ៉ុន និយាយតបទៅជេយ៍វិញមុខនឹងទូរស័ព្ទដែលគេតេទៅមិនទាន់លើក
«ដើរលេងកន្លែងណាស៊ុននូ»ជេយ៍ មិនមាត់ក៏បែរទៅសួរស៊ុននូវិញ
«សហរដ្ឋអាមេរិកជុងវ៉ុនគេប្រាប់ពូរបស់គេ»ស៊ុននូ
«គាត់ទៅមិនបានទៅទេអ៊ីចឹងរីគីហៅសង្សារឯងផង»ជុងវ៉ុន
«មិនមែនសង្សារខ្ញុំនោះទេនាងជាមិត្តខ្ញុំទេ»រីគី
«មិត្តដែលតែមិត្តដែលអាចថើបគ្នាបានអីចឹង»យ៉េជីន ចាប់ផ្តើមធ្វើឲ្យរីគីអៀនម្តងទៀត
«រីគីឯងមានសង្សារហា៎ឡូយម្ល៉េះអាប្អូន»ជេយ៍ យកដើរដាក់លើស្មារបស់រីគី
«រៀនតាមបងទេហាសហា»រីគី
«ឥឡូវសម្រេចចិត្តទៅថ្ងៃណាយើងប្រាប់ពូតូចយើង»ជុងវ៉ុន
«ទៅថ្ងៃខានស្អែកមួយទៀតមិត្តយើងស្អែកយើងទៅទិញខោអាវ»យ៉េជីន
«ឈប់ជេយ៍បងទៅដែរមែនទេ»ជុងវ៉ុន ក៏ងាកទៅសួរជេយ៍
«អឺបងទៅដែរ»ជេយ៍
«ខ្ញុំបងរឿងមួយប្រសិនជាបងរើសអើងមនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាបងកុំទៅអីព្រោះពូរបស់ខ្ញុំជាអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាខ្ញុំចង់ឃើញគាត់មិនសប្បាយពេលឮពាក្យមិនល្អនោះទេ»ជុងវ៉ុន
«អ្នកណាថាបងរើសអើងរឿងបែបនេះ»ជេយ៍ ចាប់ផ្តើមមុខស្អុយសួរសំណួរតបទៅជុងវ៉ុនវិញ
«ខ្ញុំប្រសិនបើព្រោះខ្ញុំឃើញបងអង្គុយជាមួយសង្សារបងនៅពេលភេទទីបីដើរកាត់»ជុងវ៉ុន
«បងមិនបានសើច»ជេយ៍ ប្រកែកយកត្រូវនៅពេលជុងវ៉ុនថាឲ្យគេបែបនោះ
«តែខ្ញុំឃើញខ្ញុំឃើញបងសើច..»ជុងវ៉ុន
«បានហើយកុំធ្វើឲ្យរឿងល្អភ្លាយជារឿងអាក្រក់អី»ស៊ុននូ
«ឯងជាពពួកនឹងបានជាឯងខឹងខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះ»ជេយ៍
«ត្រូវខ្ញុំជាពពួកអស់នឹង..»
To be continued...
