Bölüm müziği: KXLLSWXTCH-WASTE Sevgiliyi kaybetmek
°٭
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yıldızlar çok güzel değil mi Yoongi!"
"Aynı senin gibi sevgilim, büyük bir ışık huzmesi saçıyorlar."
...
Birini düşünün. Onun için canınızı vereceğiniz birisi. Bu iğrenç hayatınızı mükemmelliğe bürüyen sizi az da olsa gülümsetebilen kalp atışlarınızı hızlandırabilen birisi. Ama onu kaybettiğinizi düşünün... Ne kadar acı ve tarif edilmez bir hal alıyor değil mi? Yeşermeye başlayan umutlarınız soluyorlar ve tamamen hissiz birine dönüşüyorsunuz. O gideli 20 yıl oldu. Ben Min Yoongi, acıların en büyüğünü tatmış bir adamım. Ama beni inciten bu değil, beni inciten tükenmiş olmam, gücümüm olmaması.
O benim lise aşkımdı. Ama okuduğum lise öylesine berbattı ki gerçekleri öğrenmek cidden beni intihar etmeye sürükler hale gelmişti. Öğrencileri düşman olarak gören öğretmenlerden tutun; tehdit, taciz daha bir çok iğrenç neden...
Tek kurtuluş kaçmaktı ama bilirsiniz bir şeyi ne kadar çok isterseniz o kadar sizi daha da bataklığa çeker. Ben bataklığa çekildim tam şu an. Ordan kurtuldum evet, ama ruhum orda kaldı benim. Olan biten sevgim orda kaldı. Sevdiğim orda kaldı ve ben sadece izlemekten başka bir şey yapamadım...
"Günaydın."
Düşüncelerle boğuşmaya o kadar alışmışım ki Hope'un dediklerini bile zar zor seçip cevap verebiliyordum.
"Günaydın." Kurumuş bir boğaz ve konuşmamaktan kısılan kalın ses.
"Yine şu düşünme meselesi... 20 yıl geçti Yoongi, uyan artık şu rüyadan!"
Yeterince bağırış duyarken içimden dışdakılerin çenesini kırasım geliyordu. Beni asla anlamayacaklardı! Oflayarak üzerime ince bir hırka geçirip bahçeye çıktım.
Ölüm. Ne kadar bir basit kelime değil mi? Ama ne kadar acı verdiğini bilir misiniz? Ya da sizi ne kadar derinlerden bıçakla yaraladığını bilir misiniz? Çok canım yanıyor... Berbat bir yerde mutluluk tutamı bulmuşken onu kaybetmek ne kadar zor anlar mısınız?
Ben eskiden evdeki bağırıştan kaçmak için okula giderdim. 20 yıl önce attığım adımların bin türlü yanlış olduğunu söyleyerek ve kendimi suçlayarak gidiyordum. Karşıma o çıktı. Park Jimin beni mutlu etti. Sıcak minik elleriyle yaralı ve tırnak izleri dolu ellerimi tuttu ısıttı, iyileştirdi. Bakımsız saçlarımı sanki en değerlisiymiş gibi okşadı. Çökmüş omuzlarımdan tutup destek verdi bana. Tam ayağa beni kaldırdı ve kendi yok oldu. Bir araba kazası o güzelim badem gözlerini kapanmasına neden oldu.
