OYUNUNUMUZ

Mutluydum seninle.

Cafe'ye girdiğimde sima manzaralı bir masaya oturmuştu, Cafe'ye girdiğimi görünce elini ufak çaplı bir şekilde salladı, klasik kardeş sarılmamızı yaptıktan sonra bende masaya oturdum, sima kahveleri sipariş verdikten sonra bana döndü.

"Nasılsın ? 2 gündür konuşamadık hiç."
Buruk bir gülümsemeyle cevap verdim bende,
"Iyiyim işte aynı değişiklik yok, beni boşver siz ne yaptınız alanya'da. ?"

Ellerimi tuttu ve kocaman bir gülümsemeyle yanıtladı beni.

"Görkem'le barıştık, çok mutluyum, onu okadar özlemişim ki, bunu onunla konuştuğumda daha iyi anladım,"

Sima bu sözleri söylerken benim yüzümdeki gülümseme yok olmuştu, sevinçle parlayan gözlerim yanmaya başlamış göz yaşlarım görüş alanımı çoktan bulanık bir hale getirmişti. gözlerimden akan yaşlar yanaklarımı islatirken buruk bir gülümsemeyle konuşmaya başladım.

"Çok sevindim canım, umarım birdaha ayrılmazsınız."

Sima bana cevap vermek yerine ellerimi daha sıkı tutmaya başladı, çünkü biliyordu ağlarken konuşmayı sevmediğimi, üstüme gelmiyordu çünkü yaşadığım olayların hepsinden haberi vardı.

Ben ailemi tam 9 ay önce kaybettim, trafik kazasında, o berbat arabadan tek sağ çıkan ben olmuştum, insanlar şanslı olduğumu düşünüyorlardı, aksine ailesini kaybetmiş bir kız ne kadar şanslı olabilir ki ?. Annesiz bir kız ? Babası olmayan bir kızın içinde ne kadar yaşama hevesi olabilir ki ?.
Hani kızlar ilk babalarına aşık olurlar ya, ilk aşkım öldükten sonra, güvenmek kolaymıdır bir erkeğe, ? Kolay oldu işte ona güvenmek kolay oldu.

Yaralarımı öyle bir sardıki, güvenmemek zordu asıl, ellerimi tuttuğunda verdiği o güven, hiç gitmicekmiş gibi, hep kalıcakmış gibi, sonsuza kadar sürücek gibiydi,
Moralimi düzeltmek için sabaha kadar telefonla konuşurduk, uykusu gelsede moralimi düzeltmeden uyumaz'di asla.
Sustuğum zaman
"oyununumuza'mi başladık.?" Diye sorardi hep, gülmem için derdi öyle, "OYUNUNUMUZ" ne kadar Düzeltsemde doğrusunu söylemezdi hic bir zaman.
Attığım her mesaja saniyesinde cevap verirdi, bekletmezdi beni, onu kıskandığım zaman kız kardeşinin yanında bile durmazdi.
Geceleri mesaj atardı hep sabaha karşı,
"Seni seviyorum" diye o saatte mesajına cevap verdigimde çok kizardi bana
"Hala uyumadın mı sen?"
Oysaki sırf o geceleri mesaj atıyor diye uyumuyordum ben. olurda mesajin sesini duymayıp ona cevap yazamam diye. şimdi ise ben hala uyumayıp ondan mesaj bekliyorum, o'da o mesajları Başkasına atıyor artık, ne garip değil'mi ? Kısa bir süre önce benim olan adam, şimdi ellerin.

başkasına 'hatunum' diyor be en çokta bu acıtıyor canımı, ona seslendiğim zaman 'söyle hatunumm' diyen adam bana sıkıca sarılıp, hiç kırmayan adama ne oldu da birden bire çıktı hayatımdan.

Mutluyduk biz, kavga etmezdik öyle kırmazdık birbirimizi, üzmezdik, birbirimizden habersiz birşey yapmazdik, ama sıkmazdık birbirimizi, vıcık vıcık değildik, dönem aşıkları gibi sürekli küsüp trip atmazdık birbirimize, 'o kız kim ?' Olaylarına gitmezdik hiç, mutluyduk biz, mutluydum seninle,?

Neden bitti ki...