ÖZGÜRLÜĞE DİRENİŞ

2. Bölüm&Urfa!

Umudu aramak için Urfa'ya gelmek zorunda kalmıştı kadın.

Bilmediği sokaklarda, elinde ki kağıt parçasına sığınmıştı.

Saat 23.00 dı.

Urfa'nın ıssız sokaklarında yürümeye devam etti Dîcle. Elinde ki adresi bulmak için geldiğinden beri dört dönüyordu etrafta.

Sonun da bulmuştu da!

Şenoğlu aşiretinin konağının tam karşısına dikildiğin de kapıdaki korumalar genç kadına şüpheyle baktı.

"Zilan Xanımeyle görüşecektim." Sesi yorgun ve cılız çıkmıştı.

İki adam birbirine baktıktan sonra içlerinden birisi kapıyı açarak önden içeriye girdi. Diğer adamsa Dîcle'nin hemen arkasından içeriye girdi.

"Arat Ağam." diye bağırdı, ilk giren adam.

Bir kaç saniye sonra bağırdığı adam ve ardından da genç bir kız konağın balkonuna çıktıklarında avluda gördükleri kadınla gözlerini kıstılar.

"Kimsin sen?" dedi Arat, sert sesi keskin bir bıçak gibi sivriydi.

"Zilan Xanımeyi görmek için geldim." dedi Dîcle, elinde ki çantanın iplerini sıkıyordu.

Tanımadığı bir aileden yardım isteyecek kadar kararmıştı gözleri.

Bir süre aralarında sessizlik oluşmuştu. Çok geçmeden Dîcle'yi yukarıya salona aldılar.

Zilan Xanıme baş koltukta oturmuş karşısında ki kadının soluksuz nefeslerini izliyordu. 

Bir derdi olduğu gözlerinden belliydi.

"Kimsin sen? Ne için görmek istersin beni?"

"Ben... Dîcle. Kırhan aşiretinin kızıyım." dediğin de Arat'ın bakışları anında kıza kaymıştı. 

"Neden buradasın?" diye devam etti Zilan Xanıme.

Kurban olmamak için...

"Beni kuma gelini edecekler... Kimseye duyuramadım sesimi. Bana yardım eder misin Hanımağam." Sesi çocuksu bir masumiyet barındırıyordu.

Zilan Xanıme yutkundu.

Kızın bu hali acınası bir durumdu

"Sen de kuma olmamak için kaçtın mı?" diye söze atıldı, hemen karşısında bulunan 20li yaşlarda ki genç kız.

Başını sallamakla yitindi Dîcle.

"Annemin ve abimin ölümüne sebep olan aşiret vermiş hükmü! Babam da sessiz kalır. Annemsiz geçen her günümün hesabını soramadan şimdi de bana hüküm verdiler." Sesi sonlara doğru sert çıksa da bakışları doluydu kadının.

Annesizlik nedir iyi bilirdi.

Bu topraklarda sahipsiz kalmıştı.

Annesi Berve Xanıme ve abisi Ciwan hayatta olsaydı şimdiye kan dökmüşlerdi.

"Seni buraya kim gönderdi?" diye sordu Arat.

Dîcle derin bir nefes aldıktan sonra " Azat Eryılmaz gönderdi. Beni onunla evlendirmek isterler. Bir o yardım etti bana." diye konuştu.

Arat, Azat'ı tanırdı. 

Beraber bir çok ihaleye imza atmışlardı.

"Gecenin bu saatinde rahatsız etmek istemezdim. Ama bana yardım eder misiniz diye meraktan uyuyamazdım." dedi Dîcle, ellerini birbirine kenetlemiş heyecanla parmaklarıyla oynuyordu.