Kitap şarkısı: Melanie Martinez - Mad Hatter
Aile içi savaşta mağdur olan 5 kardeşten biri olan Saye, babasının annesine saldırmasını engellemeye çalışırken yanlışlıkla babasını öldüren Saye durumu kabullenemez ve kafayı yer. En sonunda şizofren ola...
T.a.t.u - All thing she said Kendimden Hallice - Hatalarımı dansa kaldırdım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Giriş
Ben deli değilim. Ben hiç bir şey yapmadım. Neden beni buraya kapatmışlardı. Bana neden inanmıyorlardı. Görüyordum, onlar karşımdaydı. Kör olan, onları göremeyen onlardı. Beni anlamıyorlardı.
Kendi kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. "Sen deli değilsin Saye. Sen hiç bir şey yapmadın. Sen deli değilsin. Onlar kör." söylediğim tek şey buydu. Beni deli değildim. Gördüklerim hayal değildi. Onlar gerçekti.
Bir anda ortaya çıkan siyah hayalet silüeti yanıma geldi. Saçlarıma dokundu. Hissediyordum, görüyordum, duyuyordum. Neden onlar hissetmiyor, görmüyor veya duymuyorlardı? Bunu ona sormaya karar verdim. Ağlamaktan kıpkırmızı olduğunu hissetiğim gözlerimi onun yüzüne sabitledim.
"Bana deli diyorlar. Sizin olmadığınızı söylüyorlar ama ben sizi görüyorum, hissediyorum, duyuyorum. O hâlde neden bana inanmıyorlar?" sorduğum soruyla saçlarımı okşadı. Onlar gerçekti. O bana bunu hissetiriyordu.
"Biz gerçeğiz Saye. Sadece onlar bizi göremeyecek kadar aptallar." dedikleri ile ona sarıldım. Buraya geleli 2-3 gün oluyordu. Burası Yapraklı Ruh ve Sinir hastalıkları hastahanesi. Beni buraya neden getirdikleri hakkında en ufak bir fikrim yoktu.
Sarıldığım siyah silüetin omuzlarından arkaya baktım. Beyaz bir insan siliüeti tavana asılmış ipe bakıyordu. Gözlerini bana çevirdi. Gülümsedi hafifçe ne yaptığını sorgulamaya çalıştım. Odadaki sandalyelerden birini sürüklemeye başladı. İpin tam alt hizasına getirince durdu. Üzerine çıktı ve bana baktı. Elini kaldırıp neşeli bir biçimde salladı. Ona gülümsedim. Gözlerini tekrar ipe çevirdi. Yavaşça kafasını ipe geçirdi gözlerini kapattı. Tam onun yapacağı şeyi anlayıp siyah silüetden ayrılıp aya kalktığım anda sandalyeyi itti.
Zayıf olan vücudundan değişik sesler gelmeye başlayınca yavaşça ona yaklaştım. Sesler artınca öldü mü diye kontrol etmek için ona dokunmak amacıyla elimi uzattım. Tam o sırada aşırı zayıf olan vücudu kafatasından ayrılıp yere düştü. Yer bembeyaz bit sıvı ile kaplandı. Yere düşen vücudundan gözlerimi ayırıp kafatadına çevirmemle çığlık atmak bir olmuştu. Bembeyaz olan yüzü simsiyah olmuştu. Gözlerinden kan akıyordu ağzı yamulmuştu. Bu... korkunçtu.
Bir iki adım geri gittim. Olanları idrak edince daha tiz bir çığlık attım ve koşmaya başladım. Odamın kapısını açarak koşabildiğim kadar koştum. Sanki bu olanlardan kaçmak istiyormuş gibi... gözlerimi kapatarak daha hızlı koşmaya başladım.
Görmüyorum, görmedim, o anı görmedim, o anı görmedin Saye! Kendi kendime bunları söylüyordum. Tam o an bir şeye o kadar hızlı çarptım ki bu yere düşüp biraz yuvarlanmama sebep oldu. Korksamda ne olduğunu görmek için gözlerimi açtım. Bir hemşireye çarpmıştım. Birkaç hemşire yanıma gelerek benimle konuşmaya çalıştılar. Dizlerimin üzerine kalktım. Etrafımda benimle ilgilenen hemşirelere baktım.
"Onu gördüm, o... o kendi astı sonra vücudu kafatasından ayrıldı. Çok... çok çok çok korkunçtu! O odamda n'olur onu odamdan çıkarın!" diyerek hemşirelere yalvarmaya başladım. Gözlerimden yaşlar aktıkça akarken artık yavaş yavaş görme yetimi kaybediyordum. Her yer bulanıklaşmaya başlayınca artık beni zor tutan bacaklarım kendini bıraktı. Oturur pozisyona gelince artık kapanmak için bana yalvaran gözlerimi kapatarak vücudumun yerle buluşmasına izin verdim.
■■■■■■
Ben Saye, Saye Süsen. Ben deli olmayan bir deliyim. Ben ruhu olmayan bir ruh hastasıyım. Ben aklını kaybetmiş bir akıl hastasıyım. Ben Saye, Saye Süsen. Görme yetisini kaybetmiş bir sizofrenim.
Ben ne olduğunu bilmeyen herşeydim. Bu imkansızdı ama öyleydi. Bazı şeyleri zorda olsa kabullenmem gerekiyordu. Ben deliydim. Bunların hepsini kafamda kuruyordum. Ve ben bunları çok geç fark etmiştim. Herşeyin gerçek olduğuna kendimi o kadar inandırmıştım ki bunların kendi hayal ürünüm olduğu düşüncesi aklımın ucundan bile geçmemişti.
Annemin bana 'deli' dediği gün bile onun kör olduğunu düşünmüştüm.
Abim o gün doktorla konuşurken doktor bana ağır şizofren ve DEHB(Erişkin Dikkat Eksikliği ve Hiperaktive Bozukluğu) teşhisim konduğunda ve yatış emri verdiğinde doktorun kafayı sıyırdığına kendimi inandırdım.
O gün evdeki o cesedin hayal ürünü olduğuna kendime inandırdım.
Ben Saye, Saye Süsen. Ağır Şizofren ve DEHB teşhisi konan 17 yaşında, şuan 11. Sınıfda olması gerekirken Ruh ve Sinir hastalıkları hastahanesine yatış emri verilmiş, kendi yalanlarına kendini bile inandıran o kızım ben.
Ben Saye, Saye Süsen. O gece evde babasını öldürmesine rağmen bunu kendine yediremeyip, kendi kendini ruh hastası eden, kendine herşeyin hayal ürünü olduğuna inandıran o kızım.
Benim hayattım bir yalandan, bir hayalden ve bir cesedden ibaret. Kim bilir belki bir gün o cesedin yanında benimde cesedim yer alır, ne dersiniz?
■■■■■■
Baya bir süre üzerinde düşündükten sonra artık yeni bir kurgu yayınlamaya karar verdim. Bu kurgu açıkcadı benim için çok özel olacakmış gibi hissediyorum.
Bölümü okumadan önce bölüm başında size verdiğim şarkıları dinlemenizi tavsiye ederim.
Giriş bölümü olduğu ve tam anlamıyla hikayeye tam girilmediği sadece bir ön izleme olduğu için kısa bir bölüm oldu.
1. Bölüm son kalan kısımdan devam edecek zaten bölümler ilerledikçe Saye'nin geçmişini de göreceğiz.
Bir daha ki Pazar günü görüşmek üzere. Hoşça kalın♡
