LIZA'S POV..
"Liza!?? Lumabas ka dyan kausapin mo ako." Saad ni Bonget na lasing na. "Marie Louise C. Araneta. Labas ka na, mag usap naman tayo. Wag ka naman ganito. Mahal na mahal na mahal kita. Kahit na pinagtatabuyan mo ako at nasasaktan ka, hindi ako umalis sa tabi mo. Liza!!!! paano yung mga bata." Seriously ganitong oras? Mag skandalo sya sa labas.
"Manang paalisin nyo muna sya, nakakahiya lalo na sa mga bata." Saad ko naman kay manang.
"Sige po ma'am, paano po yung mga bata?"
" Akin na muna tutal tulog pa sila daddy."
"Sige po madam."She said tyaka isa isang dinala sa akin yung mga bata.
"Liza lumabas ka dyan. Kausapin mo naman ako."
"Ma'am? Mukhang nag mamatigas si sir Bongbong. " Saad ni Manang.
"Manang ako na kakausap."
"Sige po ma'am."
"Yung mga bata manang at sila mommy at daddy." Huli kong sinabi, bago ako lumabas.
"Liza!! Lumabas kaa dyan?" Sigaw nya ulit. "Di ko kayang iwan ka, please give me another chance." dagdag nya.
"Bong pwede ba umuwi ka na, maririnig ka nila mommy at daddy lalo na ng mga bata. Makikipag usap lang ako sa'yo kung nasa wisyo ka na."
"Hinde mag-uusap tayo ngayon na."
"Bong lasing ka na ano ba."
"Hindi ako lasing Liza, hindi ako lasing."
"Hindi lasing tignan mo nga yang itsura mo Ferdinand R. Marcos Jr." Sabi ko naman, sa totoo lang gusto ko syang lapitan, pero yung sinasabi ng isip ko na wag.
"Liza, please wala akong ibang gagawin. Di kita sasaktan kausapin mo lang ako please, please, please!! " He said at naka luhod pa sa may harapan ng gate.
"Pwede ba umalis ka na muna, ano na lang sasabihin ng mga anak ko pag ganyan ka?"
"Liza naman di ako aalis dito, hangga't di mo ako kinakausap."
"Dumistansya ka muna sa akin, pati sa mga bata. Kung pwede lang."
"Liza please. Diko naman sinasadya yun sabihin eh."
"Sige na Bong, let's distance ourselves muna. Para wala na masaktan" I said kahit labag sa kalooban ko, pero kailangan ko munang umiwas, pakiramdam ko bumabalik lahat.
"Distance ourselves? or our feelings?" He said. "Alam ko naman na di mo ako mahal eh. FINE!! I'll distance myself and my feelings baka di ka pa kuntento eh." He added.
"Sige kung yan din naman ang gusto mo, edi umalis ka. At oo hindi kita mahal, hindi kita mahal at lalong hindi kita mamahalin, dahil dyan sa ugali mo." I said, pero nasa- saktan ako nung sinabi ko ang mga iyon. 'I thought We're Strangers to Lovers, but now we are back to be a Strangers.'
"Ok fine, hindi rin naman talaga kita mahal eh. From now on I'll distance everything to you." He said. Na mas lalo akong nasaktan.
"Fine , let's distance everything. And thank you of what you have done to my children." I said, while my tears are, slowly falling. Parang huminto lahat sa akin pati pintig ng puso ko.
"Fine, but remember this, one day you'll find me again." He said.
Bumalik na ako sa loob, di ko na rin pinansin anong pang ginagawa nya pa. Parang natapunan ako ng mainit na sabaw, dahil sa sakit. Nagising ako, Through all this weeks , ginagago lang nya ako.
'I know that It's so hard to distance our Feelings , but if this were good to the both of us. I'll accept it. Wala na eh, na end na yung feelings namin tuluyan ng dumistansya.'
Bumalik na akong tuluyan sa kwarto ko, pina- bantayan ko muna mga anak ko, at tyaka ako nag mukmok doon.
ANTON'S POV....
Nandito sa akin si Bonget, as usual para mag mukmok , mag drama, mag wala at mag- lasing.
"Nako pare pasalamat ka nandito pa ako sa NYC dahil kung hindi nako, baka sa kalsada ka na pupulutin at nakahandusay."
"Sana nga pinabayaaaannn~~ mo na lang ako ehhh~~ tutal walang saysay na buhay ko. Wala na akong pag-asa na may magma- mahal pa sa akin. Kasi dibaa ano panget uggaalii ko." Saad nito at lasing na rin sya.
"Gag* ka talaga, bakit kita pababayaan? Eh kaibigan kita. And wag mong isipin na walang nagmamahal sa'yo, maraming nagmamahal sa'yo." I said.
"Ehh~ sino naman? hah?" Sabi naman nya.
"Sila Tita Imelda, Sila Imee , sila Irene yung mga pamangkin mo lalo na si Little Aimee. Kaya wag ka mag isip ng kung anu-ano. Maraming nag mamahal sa'yo pare. Oo nga pala , may letter nga sa'yo sila Little Aimee at Borgy eh." Sabi ko naman.
Ay By the way I'm Anton Lagdameo, friend of Bongbong.
"Talaga?~ ang mahal kong kapatid at unang pamangkin ko. Ano sabi?" SAbi naman nito na labis na ang kalasingan.
"Namiss ka na daw ni Little Aimee, kelan daw kayo mag pe- play ulit, ganun din si Borgy, miss na daw nya pops or papa Bonget nya. Wala na daw nag ke- carry sa kanya." Sabi ko naman.
"Hih! Little Aimee and Borgy. Ang mag tita na nagbigay sa akin kung anong kahulugan ng buhay. Parang yung feelings ko dumistansya na rin sa kanila, nawala pag mamahal ko sa kanila .Dahil sa pinipilit ko sa ibang mga bata yung love na gusto ko. Sana pag balik ko doon sa Pilipinas, tanggapin pa nila ako doon." Sabi nya sabay laklak ulit ng isa pang bote. At habang umiiyak
"Pare? Do me a favor hatid mo ako kay Liza. gusto ko lang mag sorry, at mag paalam na uuwih na ako ng Pinas." Dagdag pa nya habang hinihila ako, bitbit pa yung dalawang bote ng alak. Na mas lalo pang humagulgol. Baliw talaga sa babae,kahit babaero din.
--------------------------------------------
No choice na ako dinala ko lang sya kay Liza.
"Pare salamat, pwede mo na akong iwan, kaya ko na ito. Pati yang ulan yakang yaka ko yan." Aba apaka nito. Pero umiiyak pa rin si gago.
"Di ako aalis dito baka mapaano kapa dito."
"Anton kaya ko kayaaaaa~~~~~ Sige na go." SAbi nito sa akin at pinasok pa ako sa driver's seat ko. Kasabay ng pag restart ko ng sasakyan, ay tyaka rin pagpatak ng ulan. Pero naririnig ko pa sa labas si Bonget na sinisigaw ang pangalan ni Liza. Kumakapal na yung ulan kaya , umalis na ako. Pero na gi-guilty ako na iniwan ko si Bonget doon.
Paano kung ano magkasakit sya or something. Hays basta pero syempre kaibigan ko pa rin sya.
---------------------->>>>>>>>>TC
" Sometimes we should distance ourself from a person/people whose distance their selves too first from us."
