Soomin uçaktaydı... Kore'ye dönen uçağa ani bir cesaretle bilet almıştı... Aslında uçağa binmeyi bile düşünmezken bir anda kendini uçakta bulmuştu... Jisung'un onu unuttuğuna o kadar emindi ki... Sadece 3 kez görmüştü Jisung onu... Aklında bile olmadığını, başka biriyle mutlu olduğunu düşündü Soomin... Kalbi acıyordu... Tam 4 yıldır her uyandığında her uyumak için yatağa girdiğinde her yemek yediğinde her düşündüğünde kalbi acıyordu...
Jisung'u unutmak için gittiği Japonya'da Jisung dışında bir şey düşünememiş olması onu yenilmiş hissettiriyordu... Ama başka ne düşünebilirdi ki Jisung onun ilk aşkıydı...
Jisung'u yarabandı olarak gördüğünü düşünmüştü ya... Çok pişmandı, Jisung asla yarabandı olamazdı... Onun gülüşü ilaçdı Soomin'e, o güldükçe yenilenir tazelenirdi Soomin...
Uçağının ineceği ile ilgili uçakta yapılan duyurunun ardından önceden çıkardığı kemerini geri taktı ve uçağın inmesini bekledi Soomin... Uçağın inmesiyle beraber diğer yolcularla beraber aşağı indi ve havaalanından çıkıp eski yaşadığı yerdeki o sürekli gittiği parka gitti...
Jisung'u izlerken her zaman oturduğu banka baktı önce... Sonra ise Jisung'un hep oturduğu banka... İki bankıda eşit mesafeden gösteren banka oturup 4 yıl öncesini düşündü... Sırf Jisung onu fark etmesin diye şekilden şekile girmeleri aklına gelince içten içe güldü... Sonrasında Jisung'un arkadaşlarıyla gülüşmeleri geldi aklına, bu sefer yüzünde büyük bir tebessüm oluştu...
O anılara dalmışken parka biri girdi... Mavi, beyaz, kırmızı ve siyahı içeren yırtıklı bir kazak vardı üzerinde, kazağın içine beyaz bir t-shirt giymişti, altına siyah bir pantalon giymişti, saçları kahverengiydi ve rüzgarla uçuştuğu için yüzünün önüne geliyordu...
Soomin bu adamı tanımıştı... O Han Jisung'tu... Her zamanki gibi stili güzel olan adam hiç ona bakmadan ona uzak kalan hep oturduğu yere oturup Soomin'in oturduğu banka bakmaya başladı...
Soomin o an çok şaşırdı... Han Jisung ağlıyor muydu?... Bu ilk defa gördüğü birşeydi... Soomin yavaşça ayağa kalkıp eskiden kendisinin oturduğu banka adımladı... Tam o an Han Jisung ayaklandı ve kafası eğik bir şekilde yanına koştu...
"O banka oturmasanız olabilir mi lütfen? Başka bir sürü bank var, oranın benim için çok özel bir yeri var, orda hep Zambak Güzelim otururdu... Lütfen?"
Han Jisung son sözünü söyledikten sonra yavaşça kafasını kaldırdı ve yalvardığı kadına baktı...
Üzerinde beyaz mavi uzun bir kazak ve altında beyaz paçaları lastiksiz eşofman ile Zambak Güzeli tam karşısındaydı...
Jisung'un dona kalması ile birlikte Soomin çekincence gülümsedi... Jisung'un çok sonradan düşen jetonu sayesinde aradan 2 dakika geçmesine rağmen bakışmaya devam eden ikilinin bakışmasını yine Jisung bozarak ona sıkıca sarıldı...
Bu sefer şok olma sırası Soomin'deydi... Şuan Han Jisung ona sarılarak ağlıyor muydu? Bu ona mı özeldi yoksa karşısında kim olursa olsun sarılacak mıydı?...
Bir 2 dakika daha dona kalmış şekilde Jisung'un Soomin'e sarılması üzerine geçti... En sonunda göz yaşlarını silerek kafasını kaldıran Han Jisung gülümsemeye başladı...
"Zambak Güzelim..."
Bu iki kelime Soomin'in kalbinde fırtınalar yarattı bir anda... Yavaşça Jisung'dan uzaklaşarak telefonunu çıkardı ve notlar kısmına girmek için telefonunu açtı... Tam bu sırada Jisung yavaşça onun ellerini tuttu...
"Yazmana gerek yok Zambak Güzelim, sırf senin için 4 yıldır işaret dili öğreniyorum"
Soomin gittikçe daha fazla şok olurken Jisung elleriyle konuşmaya başladı...
" Sadece 3 kez gördüğüm kıza aşık oldum ve artık ona kavuştum Zambak Güzelim"
Soomin kendisinden bahsedildiğini tam olarak idrak edebildiği de konuşmaya katıldı...
S"Adım Youn Soomin ve cidden sen beni mi seviyorsun?"
J"Tabiki de seni seviyorum, sadece seni seviyorum tamam mı, hayatımda sadece sen ol, senin hayatında da sadece ben olayım sen benim ben senin evinin insanı olayım istiyorum"
S"4 yıl önce sırf senin beni sevmediğini ve görmediğini düşündüğüm için japonya'ya taşındım... Çok özür dilerim Jisung sana olan sevgimi söylesem belki seni o zaman terk etmemiş olucaktım"
J"İnsan evini terk eder mi?"
S"Senin evinin insanıysam ben terk etmem o evi birdaha"
J"O zaman beni terk etmiş sayılmazsın Zambağım ... Bende senin evinin insanıysam evden çıkmak bile istemem"
Soomin'in ve Jisung'un aklından şu soru geçti;
İnsan evine, ev insanına kavuşur mu?
Ve kendi kendilerine cevap verdiler;
İki ev iki insan olur, iki insanda birbirlerinin evinde kalır, bu evler sıcaktır ve hoş hissettirir, bu evler o insanların kalpleridir.
Soomin ve Jisung bomboş parkın ortasında birbirlerine işaret diliyle yaptıkları itiraf sayesinde evlerini birleştirmişti...
Bütün sorular çözülmüştü artık gerisi sizin hayal gücünüze kalmış durumda
~~~~~~~~~~~~~~~final~~~~~~~~~~~~~~~~~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Does People Leave His Home? ? •°Han Jisung°•
Fanfictionİnsan evini terk etmez değil mi? . . Yoksa terk eder mi? . . İnsan neden evini terk eder? . . İnsan ne zaman terk eder evini? . . İnsan evini terk ederse nereye gider? . . İnsan evini terk ederken ne hisseder? . . Hangi insanlar evini terk eder...
