Sevmezdim, sevmezdik değişmeyi. Bunu bilirdin en iyi sen bilirdin bundan ne kadar nefret ettiğimi, nefret ettiğimizi. Beni ve o küçük ruhu senden başka kimse tanımazdı. Beni ve onu senden başka anlayan olmazdı neleri sevdiğimi nelerden korktuğumu birtek sen bilirdin, anlardın çünkü ben onunla duygularımı, hislerimi belli etmeyi sevmezdik. Onlarda anlamazdı ama sen, sen anladın beni ve onu anladın benliğimizi anladın ve beni onunla kabul ettin, sevdin.
Şimdi ise bütün herşeyi herkese anlatmış karşımda gülüyorsun. Ben ise çaresizce attığın yumrukla yerde şaşkınlık içinde seni izliyordum. Beni en çok acıtan şey sendin. Beni ilk defa seven biri olan sen beni tek anlayan sen. Şimdi benimle dalga geçmeyi seçen nefret eden sen oldun. İşte onunla bu yüzden sevmezdik değişikliği. Çünkü değişiklikler hayatta en çok acıtan kusurdur. Yani biz öyle biliyorduk. Ama sende nefret etmiyorum. Bana gülmeyi, sevmeyi ve sevilmeyi öğretin bana kendimi ifade etmeyi öğrettin bu yüzden sana çok minnettarim. Şuan bir çatıdayim ve atlamam için bana yalvarıyorsun. Üzgünüm sevgilim üzgünüm ama benim hayatım burada bitiyor. Görüşürüz.
Görüşürüz acımasız dünya!
