Evelyn bugün her güne kadar ne kadar mutsuz olduğunu fark ettim. Okulun bitişine kadar seni izledim halsiz davranıyordun. Ve okul bitince sakin bir yere gittik kimsecik yoktu ve sordum;
" Evelyn? Herşey yolunda mı? Bana anlatabilirsin biliyorsun değil mi? "
Dedim. Bana bitkin gözlerle baktın ölü gibiydin.
" Hiç iyi değilim Carl.. Hemde hiç! Ben artık dayanamıyorum Carl! Dayanamıyorum... Ailemi gurur etmeye çalışmaktan yoruldum! Bir hiç olmaktan, kimsenin umrunda olmamaktan yoruldum Carl! *
Evelyn artık göz yaşlarını tutamamıştı
" Biliyorum Evelyn ne kadar dayanılmaz olduğunu biliyorum ama dayanmalısın Evelyn. Hayatın engellerin karşı güçlü durmalisin! Biliyorum o engellerden birine takılınca ne kadar canının acıdığını.. ama herşeye rağmen devam etmelisin! O engelleri aşmayı denemelesin belki defalarca denemen gerekicek belki sonsuz gibi gelicek ama elinde sonunda basaricaksin! Tek değilsin ayrıca Evelyn. Yanında ben varım. Herşey de tek başına mücadele etmek zorunda değilsin. Ben sana yardım edicem. Sana söz veriyorum. "
Ağlamaların sessiz hıçkırıklara dönüşmüştü
" Teşekkürler, teşekkür ederim Carl. Herşey için teşekkür ederim ben.. ben sen olmasan ne yapardım bilmiyorum lütfen beni bırakma.. "
Kelimeleri çıktı ağzından Evelyn'in. Carl'a sımsıkı sarılmıştı.
" Sana söz veriyorum Evelyn seni asla bırakmayacağım. Sana söz hep seninle olucam. "
Carl'da ona geri sımsıkı sarılmıştı
İkilinin şuan hiçbir şey umrunda değildi.
Bunlar Evelyn'in ölmeden 3 gün önceydi.
