In your World

Hoofdstuk 1

Wanneer ik het telefoongesprek met mijn moeder beëindig, kijk ik schuldbewust naar mijn vriendin en vraag poeslief:

"Lolaaaaaah? Kan ik een lift naar huis krijgeeeuhn?"

Ze rolt met haar ogen.

"Zeg dat het niet waar is hé?"

Ik trek mijn schouders op en leg uit dat mijn moeder me niet kan komen halen en er dus geen andere optie naar huis is (buiten te voet gaan, maar daar is het een veel te lange dag voor geweest). Hoopvol kijk ik haar aan, ze twijfelt even.

"Nooit!"

Schreeuwt ze met veel gebaren zeer overdramatisch en sarcastisch. Iedereen in de fietsenstalling kijkt ons aan terwijl we in de lach schieten. Dan zegt Lola:

"Oké, maar op 1 voorwaarde: jij rijd."

"Deal!"

We doen een high-five om de deal officieel te maken en lopen naar haar fiets. Terwijl ze de fiets losmaakt kijk ik om me heen om te zien of Annelie niet om de hoek kan komen lopen. Die trut zou dan op ons beginnen schelden en mij uitlachen omdat mijn fiets weg is en eerlijk? Daar heb ik nu echt geen zin in. Als de fiets is losgemaakt kruip ik erop en rijden we richting de straat. Ik voel dat Lola haar handen in mijn schouders knijpt als de fiets een bocht maakt.

"Ben je soms bang dat ik in de gracht ga rijden?" vraag ik met een grijns op mijn gezicht.

"Gewoon niet te veel wiebelen dan komt alles wel in orde."

"Bedoel je zo?" Ik heb de zin nog niet afgemaakt en ik begin al een klein beetje van links naar rechts te gaan met mij stuur. Meteen klemmen Lola's handen zich weer aan mijn schouders vast alsof ik net in de gracht ben gereden. Ze maakt een klein gilletje en ik proest het uit. Ze is bang van mijn fietskunsten!

"Niet doen! Echt waar dat is niet grappig!"

"Oké, oké." Zeg ik terwijl ik de fiets weer recht breng, "Zolang je maar weet dat dat wel grappig was!"

Lola port me in mijn rug om duidelijk te maken dat ze dat niet vind en ik stop want ik weet dat het haar fiets is en dan kan ik die lift naar huis morgen al zeker vergeten. Als we verder rijden heb ik plots door dat ik nog achter een kladblok moet en de winkel zijn we wel al 3 minuten geleden gepasseerd. Jammer dan, ik ga wel morgen te voet en koop dan een nieuwe. We hebben toch geen huiswerk vanavond door het schoolbal van overmorgen. Dat is nu eens geluk bij een ongeluk!

"Laura, pas op!" Roept Lola.

Ik kijk op en kan nog net een mama eend met haar baby'tjes ontwijken. En door de zwaai van de fiets begint hij weer te wiebelen. Meteen grijpen Lola's handen mijn schouders vast. Ik probeer de fiets weer op het rechte pad te krijgen, maar hij begint al heen en weer te gaan. Uiteindelijk duw ik hard op de remmen waardoor Lola hard tegen me aan vliegt en de fiets bijna omvalt.

"Wat heb jij toch vandaag?" Vraagt Lola als ze haar haren uit haar ogen wrijft, "Je zit zeker weer te denken aan Mats?"

"Nee, ik zat niet te denken aan Mats."

Maar nu wel, plots zie ik weer die mooie ogen voor mij. Dan komen zijn mooie glimlach en wangen erbij en dan zijn haren en al de rest van zijn gezicht. Terwijl we terug op de fiets klimmen, met veel gemopper van Lola, stel ik me voor hoe hij zijn hand op mijn wang legt en me diep in mijn ogen kijkt.

"Hier is het!" Roept Lola 5 minuten later.

Ik stopt voorzichtig bij mijn huis en overhandig de fiets terug aan Lola. Terwijl ze wegrijd, loop ik naar de voordeur van het schattige huisje dat mijn ouders 15 jaar geleden gekocht hadden om daar dan twee kinderen in op te voeden: mij en mijn grote zus Emma. Zij is nu al alleen gaan wonen met haar lief en ik ben dus het enige kind des huizes. Ik probeer de sleutel zo zacht mogelijk om te draaien en meteen naar mijn kamer te trippelen, want ik heb echt geen zin in de speech die mijn moeder zou geven over de gestolen fiets. Maar als ik op de krakende trede sta komt mijn moeder binnen in de hal en begint meteen de zagen. Hoe doet ze dat toch? Alsof ze al heel de tijd achter de deur stond te luisteren.

"Oh, mijn arm meisje toch. Weet je al wie de fiets gestolen heeft en heeft Lola je nu naar huis gebracht? Dat is toch zo'n lief meisje hé? En hoelang had je die fiets al?......"

Ik doe de moeite niet om goed te luisteren en antwoord steeds met 'Ja, mama' of 'Nee, mama'. Als haar vragenregen eindelijk gedaan is en ik een dikke knuffel heb gekregen om mij te troosten, mag ik eindelijk naar boven en daar blijf ik de rest van de avond.

De volgende dag wordt ik om 6u30 in de plaats van 7u15 gewekt door mijn wekker, want ik moet te voet naar school. Lola kan mij niet brengen want zij moet een andere weg doen naar de school, omdat ze haar kleine broertje moet afzetten aan zijn school. Te voet is het wel een half uur lopen! En ik moet nog die kladblok kopen. Dus ik spring uit mijn bed en loop de deur uit. Correctie: ik strompel uit mijn bed en kruip naar de badkamer om mij klaar te maken.

Als ik daar ik de spiegel kijk zie ik iets verschrikkelijk: een puist! Recht op mijn neus. Het is al altijd een van mijn grootste angsten om daarmee op het schoolfeest te verschijnen. Vlug doorzoek ik mama's zalfjes, smeer ik er wat op en beloof mijzelf om geen fastfood meer te eten en hem te camoufleren op het schoolbal. Ah nee, want ik ga niet naar het schoolbal.. Ik wou dat niet al mijn vriendinnen door iemand gevraagd waren geworden. Ik ben wel eens gevraagd, maar zei alle keren nee omdat het voelt als bedrog tegenover Mats. Ah ja, ik blijf wel thuis en met dat zalfje zal die puist (hopelijk) weg zijn tegen volgende week. Ik verberg puist toch met wat (zeer veel dus) make-up. Zo, dat is dat, maar als ik de douche in stap.....

"Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!"

Mijn vader komt de badkamer binnenstormen in zijn pyjama met de gedachte mij te komen redden van iets verschrikkelijks, dat was het eigenlijk ook, maar voor hem niet natuurlijk. Meteen als hij de deur opent grijp ik een handdoek en verstop mijn naakte lichaam erin.

"Papaaaah! Kloppen als je binnenkomt."

"Wat is er wel aan de hand?" Vraagt hij buiten adem.

Ik wijs naar de spin die bijna zo groot is als mijn dikke teen en zie hem met zijn ogen rollen.

"Hoe ooit alleen kunnen worden?" Vraagt hij zich hardop af.

"Een lief vinden, duh."

"Doe dat dan maar snel want ik ga je al snel een uit het huis trappen."

Hij pakt de spin op aan zijn poot en zwaait hem voor mijn gezicht.

"Kun je gewoon weg gaan ik probeerde te douchen."

"En ik probeerde te slapen!"

De deur vliegt dicht en ik wacht tot ik de voetstappen hoor verdwijnen om de handdoek weer af te doen. Hij zou het lef nog hebben om terug binnen te komen en mij te doen schrikken. Dat is dan 'grappig'. De dag dat dat grappig wordt vraagt Mats mij mee uit. Hoe zou het nu eigenlijk met Mats zijn? Hij ligt vast nog te slapen, met zijn shirt af. Aaah, terwijl ik onder de douche stond fantaseerde ik over hoe het zou zijn om erbij te liggen. In zij gespierde armen liggen en zijn adem op mijn haren voelen. Zijn strakke buikspieren voelen....

Plots hoor ik hard gebonk en een luide gil vanuit de gang. Het is mijn moeder!