In your World

Hoofdstuk 2

Wat moet ik nu doen? Ik sta hier, zonder kleren aan, in de douche en mijn moeder heeft net voor heel de buurt gegild en ik weet niet wat er gebeurd is. Vlug spring ik druipend nat uit de douche en zet hem vlug uit.
"Mama!"
 Ik hoor niets behalve mijn vader die van de trap komt stormen. Wat nu als er iets heel ergs is gebeurd? Stel dat ze uit het raam is gevallen?
Paniek overspoeld mij en mijn ogen scannen de ruimte op zoek naar een badjas. Naast het bad! Het water laat een lang spoor achter mij als ik naar beneden loop terwijl mijn vader mijn naam roept. Vlug! Ik zet een snelle pas in, maar glij uit over mijn eigen waterspoor. Mijn hand valt eerst en maakt een klein krakend geluidje. Als ik nu maar recht geraak. Ik duw mij met mijn twee handen af van de grond, maar voel een pijnscheut door de rechterarm gaan. Uiteindelijk duwt mijn linkerhand mijn lichaam recht en doet mijn badjas onhandig terug dicht. Ik mank verder naar beneden. Mijn ogen bespeuren  mijn moeder die aan het eind van de trap ligt terwijl mijn vader gebaart dat ik moet komen. Ik strompel zo snel als ik kan de trap af.
"Pak vlug de EHBO-kofferd, ze is van de trap gevallen en er is iets mijn haar voet!"
Oef, niets ernstigs dus! Ik was al aan het doordraaien met de gedachte dat ze dood aan het gaan was. Maar goed, ik liep (strompelde) naar de medicijnenkast en haalde er een klein EHBO-koffertje uit met mijn rechterh... Ai! Linkerhand dus. Ik denk dat ik hem verstuikt heb, dat kan toch niet anders? 
 Als ik het koffertje kom brengen meld mijn vader mij dat ze niets heeft buiten een verstuikte enkel. Met mijn hand is hetzelfde gebeurd! Mijn vader kijkt er even naar, smeert er een zalfje op, het tintelt even, maar de pijn vermindert al snel. Ik kijk op de klok, daar gaat mijn striktheid in op tijd komen. Het is al 7u30 en ik moet nog ontbijten, haar kammen, aankleden, een kladblok kopen, tanden poetsen, naar school wandelen en dat allemaal met mijn verstuikte pols. Meteen vlieg ik de badkamer in met mijn, al minder pijn doende pols
Terwijl ik naar school loop luisterde ik naar 'Calvin Harris - Summer', ik wou dat het al zomer was! Zomervakantie in het speciaal, want de zon brand op mijn hoofd en ik was zo stom geweest om mijn lange, zwarte jeansbroek aan te doen.  Door die zaken vind ik de zomer toch met iedere stap een beetje minder leuk. Als ik aan de supermarkt aankom ben ik dus al in een levende oven veranderd oftewel een zweetwaterval.
De airco van de supermarkt blaast meteen een ijskoude wolk. Ik voel al mijn zweet afkoelen en plots zit er overal koud zweet. Vlug naar de schoolafdeling en dan weg hier. Ik pak het goedkoopste kladblok en zet een snelle pas naar de kassa. Vlug betalen en richting de uitgang. Bijna uit deze hel! Tot het mij plots doordringt dat ik mijn tas had laten staan aan de kassa. Ik draai mij om om hem te gaan halen en... Bam! Er botst iemand tegen mijn aan en al het gerief valt op de grond waaronder make-up, een tijdschrift, oh de Joepie, die moest ik ook nog eens kopen, en een paar pennen. Maar het ergste moet nog komen, als ik opkijk zie ik... Annelie!
"Oh, sorry, wat ben ik toch onha..." Begon ze, maar meteen als ze mij ziet verandert de blik op haar gezicht van in een veronschuldigende blik naar gemeen en vals: "Oh my god, Laura? Jij onhandige klungel! Dat mag jij nu wel opruimen hoor!"
"Voor zo'n slet als jij? Ik drink nog liever een volledige WC-pot leeg!" Flap ik eruit.
Wauw, ik schrik er van hoe gemeen ik kan zijn als ik bij haar in de buurt ben. Ah ja, ik volg toch alleen haar voorbeeld? Ik zet een uitdagende blik op mijn gezicht en mijn hand in mijn heup. Ze kopieerd mij op een veel meer overdreven manier.
"Oh"
Waarom altijd die 'oh's? Dat is zo typisch haar hé! Oh, jij bent zo lelijk, oh, je hebt hetzelfde als mij aan, oh, ze zegt niet 'hallo' terug. Oh, oh, oh! Ik haat haar echt zo hard, wat eigenlijk ook de enige reden is dat zij mij haat. Eigenlijk haat iedereen haar, maar ik ben de enige (samen met de L's) van wie ze het weet dus maakt ze ons altijd belachelijk terwijl iedereen erbij is.
Er is gewoon ooit iemand zo stom geweest om een video van ons te maken terwijl we over haar roddelden. Daarin kwam voor hoezeer we haar haten en dat ze zo'n slet is enzo en een van haar vriendinnen heeft het online gezet. De hele school ontplofte toen zowat iedere persoon met een laptop het gezien had. Ze was zogezegd slachtoffer van ciberpesten en wij waren de pesters. Wij hebben dat filmpje toch nooit online gezet? Wat is dan het probleem? Ik bedoel, zelfs haar 'vriendinnen' (slaven) zijn bang van haar. De hele school is gewoon bang van haar, want ze is de lieveling van iedere leerkracht. Ze weet gewoon waanneer een lief snoetje op te zetten. Ook de leraren trekken haar daarom voor, terwijl ze eigenlijk iedereen z'n leven zuur maakt. Sneaky bitch! Ze heeft nog moeten nablijven en dat heeft ze al minstens 20 keer verdiend. Ze heeft dus de macht van de school en haat mij... oh joepie. Van binnen ben ik dus super bang, zoals iedereen zou zijn, maar ik mag het niet laten merken. Dan zal ze mij weer uitlachen en tegen morgen weet iedereen een roddel over mij.
"Zoiets zegt niemand tegen mij, Laura, en zeker jij zou dat niet moeten zeggen."
Ik trek mijn wenkbrauwen uitdagend op, maar ze bleef door praten.
"Dit zal je nog duur te staan komen."
Ik maak een overdreven nabootsing van haar 'oh's, werp een nonchalante blik in haar richting terwijl ik vanbinnen eigenlijk bibber als een bang haasje. Toch loop ik haar gewoon voorbij en dan werpt ze 'de blik'.
'De blik' is een blik die ze naar iedereen werpt als je eens iets fout zegt, draagt, doet.... Dat is zo'n blik die je bijna letterlijk in je rug voelt branden en als je hem krijgt, dan staat en je iets ergs te wachten en dat weet inmiddels iedereen op school! Dus er staat mij, weeral, iets ergs te wachten. Meestal steelt ze dan een van je vriendinnen of gebeurd er iets met je lunch. Het ergste van de blik was wel, ik had het record! Ik heb de meeste blikken ooit gekregen van Annelie. Je kan je dus al voorstellen waarom ik om het half jaar een nieuwe fiets nodig heb. Met haar 'contacten' kan ze echt alles voor elkaar krijgen.
Terwijl ik vlug (en gechocueerd) de winkel uit loop zie ik haar nog door iedereen geholpen worden om haar spullen op te rapen. Wat is ze toch goed in het onschuldige slachtoffer spelen. Ik draai me om en loop gewooon door want ik moet nog tien minuten lopen en de les begint over... ik kijk op mijn horloge: 7 minuten. Dat word rennen.
In de volgende minuten ren ik de benen van mijn lijf en als ik op school aankom ben ik niet alleen een levende oven en zweetwaterval, maar ook nog eens buiten adem, en hoe. Al 1 minuut te laat! Ik ren door de schoolpoort, maar zie dat iedereen nog op de sleeplaats zit. Huh? Als mijn ogen de schoolklok vinden, zien ze dat het nog tien minuten is! Waaaaaat? Hoe kan dat nu? Oh my god,
ik had ooit eens mijn klok tien minuten later gezet zodat ik altijd op tijd zou komen!
Eeergh, waarom heb ik dat gedaan? Ik zie er niet uit! Terwijl ik mijn haren terug goed leg glijd mijn blik automatisch over de speelplaats op zoek naar Mats. Daar is Annelie al, ergh, dat is de leraar waar ik het volgende lesuur les van zal hebben, Mevr. De Blazere, echt wel een toffe, maar gewoon altijd veel te laat en... daar is Mats al.
Hij staat te praten met zijn vrienden en heeft blijkbaar een heel tof verhaal te vertellen, want ze lachen allemaal met hem en ik lach meteen mee. Plots draait zijn hoofd om en vangt mijn blik de mijne. Hij toont een glimlach van opluchting en zegt iets tegen zijn jongens: Thomas, Ruben en nog iemand, maar zijn naam weet ik niet. Dan kijken ze plotseling allemaal mijn richting in en beginnen hard te lachen. Oh nee, wat was er wel? Waren ze mij nu aan het uitlachen? Dit was zeker Annelie haar werk! Maar die wist niet dat ik een crush op hem had. Hoe kon ze dan iets doorvertellen? Iets gênant over mij aan de populairste jongen van school vertellen is al goed genoeg om mijn dag te verpesten.
Help, ik voel tranen in mijn ogen opkomen. Vlug loop ik door naar de toiletten. Ik bedek mijn ogen waardoor ik nauwlijks kan zien waar ik loop,  maar zo kan ook niemand zien dat ik op het punt stond om in tranen uit te barsten. Kom zeg, hoe stom ben je nu? Vraag ik mezelf, wenen om een jongen, omdat hij je uitlacht. Diep in gedacht verzonken bots ik tegen iemand aan. Mats! Wat hebben we nu?
"Hé, waarom loop je nu weg?" Vraagt hij, nog voor ik van het botsen bekomen was, op Mats dan nog!
"Oh gewoon, euhm ik..."
"Oei, je ogen zijn rood, heb je soms gehuild?"
"Ah euhm, nee. Het is gewoon.. de allergieën, enzo. Niks speciaals."
Wat was er aan de hand? Ik stond hier gewoon een normaal gesprek te hebben met Mats. Mats!
Plots verklaart hij waarom hij hier echt met mij stond te praten:
"Zeg, euhm," zei hij met een schattige lach, "ik heb van iemand gehoord, ik mag geen namen noemen," Oh nee. Annelie dus, "Dat je verliefd op me bent en ik wou eigenlijk vragen of je morgen met mij naar het bal wou gaan?"