Evet on altı yaşıma girmiştim. Ama beklediğim gibi hiçbir şey olmuyordu. En çok girmek istediğim bir yaştaydım. Aslında bir tek ben istemiyordum. Babamla en büyük dileğimizdi. Hayal ediyorduk neden on altı mı? Babam insanın o yaşta büyüdüğüne inanıyordu. Ben de onun düşüncesine eşlik etmiştim belki de haklıydı. Hayallerimizi anlatıyordum babamla cesaret edemediğimiz her şeyi yapacaktık. Evet gerçekten içimi ısıtan bir hayaldi. İki ay önce bunların asla gerceklesemeyecegini anlamıştım çünkü babam artık yoktu.
Evet beni on iki sene boyunca yetiştiren her düştüğümde benim elimden tutan kendime güvenemedigimde bana destek olan yapmaya cekindigim şeylerde bana cesaret veren her üzüldüğümde derdimi dinleyip morel veren annemin eksikliğini hissettirmeyen adam her şeyimi paylaştığım doğru şeyleri ondan öğrendiğim yanlış yolda ilerlediğimde ne yapmam gerektiğini öğrendiğim gelecekte benim ne gibi şeylere ihtiyacım olacağını anlatan babam iki ay önce öldü.
O ölmüştü ben de ölmüş gibiydim hala da öyleyim yaptığım hiçbir şeyde bir anlam bulamıyorum kimse yanımda olmadığı için derdimi hep içime atıyorum. İlk defa yalnızlığı bu kadar derin hissediyorum. Sadece babam üzerine kurulu bir hayatım vardı ve ben cıldıracak dereceye gelmiştim.
Kendime çok fazla güvensizdim. Güvensiz olmam belki de annemin eksikliğindendir. Annem sağ mı ölü mü gerçekten bilmiyorum. Babam severek evlendiklerini söylemişti. Ben çok üzüldüğümde hep annemi kotulerdim sadece dört yaşıma kadar mı benle ilgilenmisti sadece o kadar az mı zaman ayırmayı becerebildi? Ben hep öyle düşünüyordum. Fakat babam o kadar iyi niyetli bir insandı ki onun hakkında hiç kötü konuşmazdı tabi bana da izin vermezdi. Nedenini sorduğumda bana çok iyi bir ders vermişti. ''Sonuçta ben o kadına aşık olmuştum ve bana senin gibi bir kız verdi ve sen benim en büyük eserimsin ben bu eserlede gurur duyuyorum bunun içinde anneni suclayamazdım.'' Gerçekten öyle düşündüğü için mutluluktan anlamıştım. Hayatımda benimle gurur duyan biri vardı.
