AŞKA TUTSAK KADIN

mardin

Mardin: güzelliğiyle göz kamaştıran her bir köşesi tarih kokan inasnın içinede kaybolduğu Mardin. Kadınların hor görüldüğü,genç kızların hayalini çalan insanları bir birine mahkum eden suçsuz yere öldüren Mardin.  Dışı büyüleyici, içi dünyası zalim bir şehir, yaşmak istemedigim tek şehir, kaçtığım tek  şehir ve mahkum olduğum tek şehir. İnsan kaçtığı yere hiç mahkum olur mu? insan yaşamaktan korktuğu yere mahkum yasarmı ? Yaşar, insan en çok onu mutlu eden yere değil en çok onu inciten,umudunu alan yaşama sevinicini alan yere,mahkum olur. Çünkü  orası sana hayal kurmayı , umut etmeyi,sevinci,acıyı,gerçeği,yalanı,en çokta yaşamayı öğreten yerse mahkumsun dur oraya, bırakmaz yakanı, özlersin sokakları,hatıraları, dokunduğ-  un yerleri,gezdiğin sokakları, bende özlüyorum nefesimi benden alan, hayatımı , çocukluğu mu benden alan umutlarımı alan o zalim şehri mardini.ben Azra soylu 24 yaşındayım yanlız ve güçlü kendi ayakları üzerinde duran bir kadınım hem tıp hem avukatlık  okudum ikisini kazandım. Ne arkamda bı babam ne yanımda bı annem vardı tek başıma büyüdüm tek başıma yaşadım hayatı düşe kalka. Mardin'de doğdum orda büyüdüm taki 13 yaşıma kadar 13 yaşında evden kaçtım bilmediğim bı şehre, yabancısı olduğum bı yere,İstanbul'a  çünkü babam saçma sapan töreleri yüzünden beni kurban edicekti,öbür kızlar gibi, daha ben çocukken çocuk sahibi yapıcaklardı, ev hanımı yapıcaklardı, yapamazdım nasıl yapıcaktım ki 13 yaşındaydım,ilk önce ağladım, bak sende o kızlar gibi olucaksın dedim sonra bı akşam düşündüm ben istemiyorum dedim benim istemediğim biseyi neden bana yapıcaklar ki? Kendimce bı yol bi umut arıyordum ve buldum ölüm pahasınada olsa  yaptım kaçtım evden korka korka tir tir titriyordum biri yakalicak öldürür ler diye ama kimse görmedi kimse duymadı geldim otobislerin oldu yere bindim hemen birine hiç zaman kaybetmeden oturdum otobüse çıktım yola. Gözümü açtığımda koskocaman bı sehirdeyim ne yapıcam dedim bu bilmediğim şehirde nereye gidicem nasıl olucak düşünceler le beraber indim otobüsten öyle bı yol aldım iyimi kötümü bilmeden sadece gitim o kadar dalmışım ki bı kadına çarptım,biraz geriye savruldum düşüceken kadın tutu elimden, bı eline bı kadına baktım kadın çok güzeldi hiç bizim ordakilere benzemiyor du,çok güzel bı yüzü vardı masmavi gözleri, sarı saçları bembeyaz teni vardı. Ben onu incelemeye dalmışım bana seslendiğini bile hatırlamıyorum  ama o yine bana seslenince duydum 

– iyimisin  beni duyuyor musun?
– evet duyuyorum ve iyiyim
–annen nerde? yoksa kayboldun mu?
– yok kaybolmadım evden kaçtım
–nasl evden kaçtın niye kaçtın
– neden size güveniyim ki  belki beni geri götürürsün
– kimden korkuyorsun bilmiyorum ama , bana güvene bilirsin. Hata gel bak şuraya oturalım, sen bana anlat herşeyi bende sana yardım edeyim. Sadece gözlerine baktım sanki güvenmek ister gibi, zaten başka şansım yoktu,ne yapıcaktım ki burda hiç bı yeri bilmiyordum bende usluca arkamı dönüp gösterdiği yere oturdum.  Oda gelip karşıma oturdu, anlatmamı bekler gibi bı hali vardı ama ben kimseye güvenmiyordum ama burda birilerinin yardımında ihtiyacım vardı bu yüzden anlatmaya başladım oda dinledi herşeyi anlatıktan sonra ban bakıp
– madem  böyle cesaret edip istemediğin bisey'i yapmadın bende sana yardım edicem,dedi ve kalktı bana elini uzatı ona baktım sonra elini tutum,bı yere doğru yürüdük sonra bı arabanın yanında durduk, beni bindirdi, sonra oda binince Birlikte bi yere geldik,bı tabelası vardı, üstünde yetimhane yazıyordu koskocaman harflerle. Arabadan indi o sonra beni indirdi elimden tutu ,içeri gitik beraber, içerisi çok güzeldi ama yetimhaneydi  ne demek olduğunu biliyordum bundan sonra burda yaşıyacağımıda anladım. İşte o gün hayallerden,umutlardan , doğan güneşten vazgeçtim. Çünkü biliyordum hayatım daha zor olmuştu kalbim daha çok acıyacaktı, belki beni döven bı babam olmicaktı, ama sahip çıkan da olmicaktı. İşte o gün büyüdüm, yitimhanenin camından dışardaki mutluluğa baktığım gün büyüdüm, annemin gelmiceğini bildiğim gün büyüdüm, hayaler kurmak yerine,bunu yapmak zorundasın yoksa yok olursun dedim o küçücük kalbime, o anlamak , yapmak istemesede.  Büyüdüm acı çektim,üzüldüm, kırıldım ve ben bunları hepsini tek yaptım, ama başardım da tek yaşamayı, kalp olmdan, hayal, umut olmadan yaşamayı öğrendim ve büyüdüm, büyüdükçe dahada öldüm, güçlüydüm kimsenin kıra bileceği bı kalbim yoktu, sevgi merhamet yoktu,  sadece acı vardı,. Çünkü ben o acıyla büyüdüm ve o acıyla güçlendim...