Elfida; Afyon Çiçeği

"KADER"

Yürüyordu nereye gittiğini bilmeden tek isteği acılarından kurtulmaktı . Mutlu olmak istiyordu . Usulca açtı kapının kilidini ve yavaşça içeri girdi olacaklardan habersizce... Yerdeki cam parçalarını gördü . Düşündüğü tek şey annesiydi . Odalara bakmaya başladı . Korkuyordu babası yine annesini dövmüştü . 8 yaşındaydı ve artık kalbi kaldırmıyordu . Acıkmıştı okuldan yeni dönmüş ve yemek yememişti annesinden de isteyemezdi . Annesini bulamadı . Daha fazla da duramadı ruhu çekiliyordu sanki . Hemen çıktı evden ,çakır gözlerinden akan yaşları kolunun tersiyle sildi . Şimdi ise sahil kenarında bir bankta oturmuş denizi izliyordu . Hayatın ona sunacaklarını bilmeden .

8 yaşında kuzenleri ile sokakta oynayan bir kız vardı yüreğinde merhameti ve vicdanı taşıyan . Virane şehrin  sokakları unutturmuştu ona insanları , hayatı . Hiç gitmek istemiyordu bu sokaklardan. Elinde ki çizgi taşını yere attı . Sevinçle oyununu oynamaya başladı . Etrafına gülücükler saçıyordu . Annesinin seslenişi ile yarım kaldı oyunu eve gitmek zorunda kaldı istemeye istemeye ... Hayatı da böyle olmamış mıydı ? Herşeyi hep yarım kalmıştı .
İstemediği ne varsa yaşamak zorunda kalmıştı güzeller güzeli Mizgin . Hoş zaten kim istediğini yaşayabilmiş , kim istediği gibi yaşayabilmişti ki bu hayatı . Bu iki genç yaşayabilecek miydi hayatın acımasızlığıyla baş edebilecekler miydi yeter miydi ki güçleri karşı koymaya ?..

Bir insan kaç defa severdi kaç defa üzülür , kaç defa daha ağlardı ki . Tek istekleri sıcak şefkatli bir yuvaydı . Hayat her şeyi almıştı ellerinden bunu da alıcaktı .

Miran usulca baktı denize, gözlerini andırıyordu . Dinledi sesini ona anlatmak istediklerini dinledi . Gözlerinden akan yaşların haddi hesabı yoktu. Neden diyordu ? Bir çocuk bu kadar acıyı neden çekmek zorundaydı . Tam da o sıra tek bir kelime düştü aklına tek bir kelime döküldü lisanından .

"Kader" 

Diyebildi sadece . Dahasına da aklı kalbi ermiyordu . Çok küçüktü kim bilir daha ne acılar çekicekti hayat ona neler yaşatacaktı bu bilinmezlikle kalktı oturduğu banktan az sonra annesinin dayak yediği kendisinin şefkati , merhameti görmediği evine geri dönmek için yol aldı.  Attığı her adım ruhuna bir çizikti .

Kardeşi yoktu Miranın , anne ve babasının ilk çocuğuydu . Buna rağmen sevgisiz kalmıştı . Annesiz ve babasız kalmıştı .

İki ayrı şehirde iki ayrı hayatlarda birbiri için atan henüz daha bir birlerini bulamadıkları kalpler  vardı .

Kısacası sevmeliydi insan ... insan sevdikçe insandı . Sonları nasıl olurdu bilinmezdi ama tek bildikleri ikisi de sevgiye muhtaçtı .

"KADER"

Dedi tekrardan Miran acının , göz yaşının hiç eksilmediği evine girerken .
         

                    - BÖLÜM SONU -

Serimizin ilk bölümü hayırlı olsun umarım beğenirsiniz yorumlarınız benim için çok önemli lütfen bol bol yorum yapın iyi okumalar .