𝒜 𝒟𝒾𝒶𝓇𝓎 & 𝒜𝓃 𝒰𝓂𝒷𝓇𝑒𝓁𝓁𝒶 [Short story]

Part-1Yellow Diary 📔

နောက်ဆုံးတော့အဖေလည်းထိုဝဋ်ကြွေးကြီးကနေလွှတ်မြောက်သွားခဲ့ပြီ။အဖေအတွက်ကျွန်တော်ဝမ်းမနည်းမိပါဖူးအဖေသေဆုံးသွားတာဟာနောက်ဆုံးတော့အေဖေငြိမ်းချမ်းသွားတယ်လို့ပဲကျွန်တော်မှတ်ယူလိုက်မိတယ်။

ကျွန်တော့မငိုဖူးခံစားရတာကတော့သေမလိုပါပဲခံစားရတယ်စိုတာကလည်းကျွန်တော့ကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့မနှုတ်ဆက်သွားခဲ့လို့သာဖြစ်တယ်အဖေကကျွန်တော်ငယ်ငယ်လေးတည်းကျွန်တော်နဲ့မေမေနဲ့အတူမနေပဲသူ့မွေးရပ်မြေနိုင်ငံကိုရီးယားမာပဲတစ်သီးတစ်ခြားနေထိုင်ပြီးသူချစ်မြတ်နိုးတဲ့စာတွေရေးပြီးနောက်ဆုံးတော့လူ့လောကထဲကနေသက်တန်းရဲ့တစ်ဝက်တောင်မပြည့်လိုက်ပဲနောက်ဆုံးတော့ထွက်ခွါသွားခဲ့ရတယ်။

အခုအဖေဆုံးတော့ကျွန်တော်ပဲအဖေရှိရာနိုင်ငံကိုအဖေဆုံးတော့အဖေ့ရဲ့ကိစ္စအဝဝကိုရှင်းပေးဖို့တစ်ယောက်ထဲအမိမြေနိုင်ငံကိုလာခဲ့တယ်။
အမေကလုံဝမလိုက်ခဲ့ဖူးအဖေ့နောက်ဆုံးခရီးကိုတောင်မလိုက်ပို့နိုင်ရလောက်အောင်အဖေကိုမုန်းခဲ့တယ်။အမေအဖေ့ကိုဘယ်လောက်ထိမုန်းလဲစိုတော့ကျွန်တော့ကိုအဖေ့မျိုးရိုးနာမည်ကနေအဖို့နဲ့အမေ့ရဲ့မျိုးရိုးဖြစ်တဲ့ကင်မျိုးရိုးကိုပြောင်းလိုက်တဲ့ထိပဲ။

အဖေနဲ့အမေကလက်ထက်ပြီးတည်းကအမေရိကမာပြောင်းရွှေ့အခြေချခဲ့တယ်တစ်နေ့အဖေရဲ့အဖေဆုံးသွားတော့အဖေအမိမြေကိုတစ်ယောက်ထဲသွားပြီးအဖိုးရဲ့စျာပနပွဲသွားကျင်းပပေးရတဲ့အဲ့ကနေပြန်သွားကတည်းကအမေရိကကိုရောမပြန်လာတော့တဲ့အပြင်အမေကိုပါအဆက်သွယ်ဖြတ်တောက်လိုက်တဲ့ထိပဲ။အဲ့ဒါကြေင်ပဲအခုကျွန်တော်ကိုရီးယားကိုကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲထွက်လာခဲ့ရတယ်။

ဟိုကိုရောက်တော့အဖေ့ဘက်ကဆွေမျိုးတွေကစျာပနပွဲကိုပြင်ဆင်ပေးထားတယ်ဒီနေ့ကနေစပြီးစျာကနပွဲကိုကျွန်တော်ပဲလုပ်ကေးရတော့မာဖြစ်တယ်။
အနောက်ရောင်ဝတ်စုံကျွန်တော့်အတွက်တော့မနစ်မျို့ဖွယ်ကောင်းတယ်အထူးသဖြင့် black suit တွေအဲ့ဒါကိုစျာပနပွဲတွေမာပဲဝတ်ကြတာတော့မဟုတ်ပင်မဲ့စျာပနမာဝတ်လိုက်ရင်ကြေကွဲဝမ်းနည်းမှုတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတဲ့ထိုဝတ်စုံကျွန်တော်မဝတ်ချင်းဆုံးဝတ်စုံအခုတော့အဖေစျာပနမာကျွန်တော်ဝတ်ရတော့မယ်။