Kor Alevler Çukuru

"İntikamın kör ettiği gözler"

"Öyle büyümüş ki içimizdeli yalnızlık,
Sevilmeyi beklerken,beklemeyi sevmişiz."

Başladığınız tarihi yazarsanız sevinirim.:)

Kalben-Saçlar

🕷️

Dağınık yatağımda,aklımda yer edinmiş düşüncelerin gürültüsü ve açık penceremden içeri sızan kuş sesleri beni uykumdan sıyırmış,beni uyanmaya zorlamıştı.Yavaşça çıplak ayaklarımı soğuk mermer zemine bastırdım.Akşamdan kalma bedenimin baş ağrısı,tüm vücudumu ele geçirmişti.Yataktan çıkmayı başardığımda,başucuma koyduğum komodinin üstünde olan ilaç kutumdan baş ağrımı hafifletecek bir ilaç aldım ve yüzümü buruşturarak susuz bir şekilde boğazımdan geçip gitmesini bekledim.

Gece üzerimden çıkarmayı es geçip, direkt yatağa yattığım için üstümde bulunan bordo siyah mini elbiseyi yavaşça çıkardım. Çırılçıplak kaldığımda odamda bulunan banyoya gidip kendimi küvete bıraktım. Vücudumun yumuşamasıyla kendimi küvetten çıkardım ve kapının arkasında asılı olan havlumla,çıplak bedemi sardım.

Banyoda rutin işlerimi bitirdikten sonra,okula gideceğim için ona uygun kıyafetler giydim.Ankara da özel bir üniversitede  görsel sanatlar okuyordum.Odamın her bir tarafında bulunan,portreler ve etrafa yayılmış boya kutuları belli ediyordu kendini.
Açık kahve saçlarımı da şekillendirip aynada yüzümü inceledim,mavi-gri gözlerimin altı dün geceden morarmıştı ama kapatıcıya gerek olmadığını düşündüm.Dudaklarım şişti. Beyaz tenim normalden daha beyaza bürünmüştü ruh gibi gözüküyordum. Hiç bir zaman çirkin bir kız değildim fakat şu an bunu biraz sorguluyordum açıkcası.

Sessiz adımlarla odamdan çıktım. Kanepede uyumuş olan arkadaşımı görünce,yüzüm de keyifli bir gülümseme oluştu.Sabaha kadar beni bekleyip orada uyuyakalmıştı büyük ihtimalle. Günceyi uyandırmamak adına kendimi bir an önce evden attım.

3 katlı eski apartmandan dışarı çıkınca,otobüs durağına doğru yürüdüm. Durağın önünde duran otobüse hızla yetişip bindiğimde,telefonumu açtım ve amcamdan gelen sayısız mesaj ve cevapsız aramaları görüp,sessiz bir küfür ettim.

Elim hemen telefonun arama kısmına gitti ve amcamı aradım.Telefon iki defa çaldığında amcam telefonu açmıştı.Bağırdığına emin olduğum bir sesle "Bu kadar sorumsuz olmana anlam veremiyorum Ahu." dedi.
"Amca bir dinle-" tam kendimi açıklayacakken sözümü kesip "Hem okuluna gitmiyorsun,hem de barlarda dikkat çekmekten başka bir şey yapmıyorsun,ev arkadaşına laf etmedim sosyalleşsin dedim,ama sen o şehire gitmenin asıl amacını unutuyorsun." dedi bir kez daha bana acı gerçeklerimi hatırlattı. "Şimdi okula gidiyorum amca merak etme,kim olduğumu ve neden burada olduğumu unutmak mümkün değil." dedim tok bir sesle . "Şimdi kaptıyorum ve sen duygularını bir kenara çekip sadece amacına odaklan" deyip yüzüme kapattı.

Üniversite 2. sınıftaydım, Ankaraya taşınmadan önce Eskişehirde her şeyden habersiz amcamla yaşıyordum. Okuyacağım şehir dahil okuluma,evime kadar her şeyime amcam karar vermişti, başta anlam veremesemde,birinci sınıfın sonunda amcam beni hayatımın gerçekleriyle yüzleştirmişti. Amcamın beni bu soğuk şehire göndermesinin nedeni, 7 yaşında, küçük bir çocukken, bir trafik kazasında kaybettiğimi düşündüğüm ailemin ölümü için alacağı intikamın bir maşası olarak beni kullanmasıymış.

Amcamın beni gerçekten sevdiği konusunda lise son sınıfa kadar emindim, eğitimim için bir ton masrafa girip beni hep en iyi imkanlar da okutmuştu. İntikamından söz ettiğinde ise her şey benim için bir anlam kazanmıştı.