Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
son, insanlar gerçek olsa
selena gomez, my mind & me
Kimseyi incitmemek için parmak uçlarında yürüyen kız, çok yakında anlayacaksın buna hiç gerek olmadığını.
Bazı yollar bazı insanlarla yürünmez çünkü, onun çiçekleri açacak diye sana batacak dikenlere göz yumulmaz.
2. SABAHIN İLK SAATLERİ
Hayatın gerçek hissettirmediği anlar var.
Sabahın ilk saatleri gibi.
Güneş daha yeni doğuyor, etraf puslu ve sessiz. Yeryüzünde var olan tek insan sensin sanki, herkes başka bir aleme göçüp gitmiş de bir sen kalmışsın gibi.
Üşüdüğün için üzerinde bir hırka var, düğmelerini iliklememişsin ama kollarınla sıkıca sarılarak ısıtmaya çalışıyorsun kendini.
Pencereden bakıyorsun; etrafta çıt yok, kuşlar bile uyanmamış. Hem hüzünlüsün hem de biraz kızgınsın kendine. Uyumamanın kimseye faydası yok. Öyleyse neye yetişmeye çalışıyorsun? Ya da neyden kaçıyorsun?
Bilmiyorsun.
Tek bildiğin yalnız olduğun.
Yalnızsın ve kendin olmaktan yorgunsun. Baktığın pencerelerden birisinde bir ışık yansın istiyorsun, yansın ve sana yalnız olmadığını göstersin.
Birileri daha uyanık, yalnız değilsin ve senden başka birileri daha aynı mücadeleyi veriyor.
Ama o ışık yanmıyor. Sen de yatağına geri dönüyorsun, belki yorgunluktan sızıp kalırım diyorsun.
Zihnimin içinde olmak bazen tam olarak böyle hissettiriyor.
Bir şeyi bekliyorum ama neyi beklediğimi bilmiyorum. Kanatlarım yağmurda ıslanmış, uçamıyorum. Zaman geçiyor ama parmak uçlarımı uzatıp dokunamıyorum. Hayatımı izliyorum, yaşamıyorum. Hep üçe kadar sayıyorum ama hiç başlayamıyorum.
