Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
sasha alex sloan, until it happens to you
taylor swift, clean
Çok uzun zaman sonra, kuraklığın vurduğu kalbimin üzerine yağmur yağdı.
Bulutlar dağıldığında çatlaklarında çiçekler açtı.
6. KURAKLIKTAN SONRAKİ YAĞMUR
♫ Billie Eilish ─ lovely
Buz gibi bir sabaha uyandım.
Yorganım tüm gece tepinmekten belime kadar inmişti ve bir kısmı da yerde sürünüyordu. Saçlarım yüzümün her yerindeydi, dün gece duş alıp kurutmadan yattığım için kabarmışlardı. Uyanır uyanmaz aldığım ilk kokunun şampuanıma ait olması normal şartlarda çok hoşuma giderdi ancak şimdi gitmiyordu.
Donuyordum çünkü.
Odamın içi o kadar soğuktu ki beni uykumdan uyandırmıştı. Gözlerimi açar açmaz da pencerem mi açık diye bakmak için yüzüme gelen saçları çekip güç bela doğrulmuştum.
Hayır, pencerem açık değildi.
Aklıma gelen diğer seçenekle elimi yatağımın yanındaki peteğe doğru uzattım. Aradığım cevap buydu, değdiğim anda elimi çekeceğim kadar soğuktu kaloriferin yüzeyi.
Babaannemin kombiyi kapattığını hiç sanmıyordum, bu yüzden yatağımın kenarından sarkıp peteğin ayarlarını kontrol ettim. Dün gece benim için yorucu bir geceydi, yatağımda dönüp durmaktan bunalmıştım ama petekle oynadığımı hiç hatırlamıyordum.
En sonunda pes ettim. Düşmüş yorganımı tepeme kadar çektim ve gözlerimi kapattım. Saat kaçtı?
Hiç dinlenmiş hissetmiyordum, hâlâ deli gibi uykum vardı ve telefonumu almak için üşenmeseydim bile dün akşamdan beri kapalı olduğundan saati göremezdim. Evet, kapalıydı çünkü Ecem'in gerçeği öğrendiğinde beni rahatsız etmesini istememiştim. Onun için ulaşılabilir olma fikrine bile katlanamamıştım.
Bu kadar kolay ve acımasızca kırabiliyorsa kalbimi, onu bir daha asla yakınına yaklaştırmayacaktım. Bir anlık kızgınlık ya da kırgınlıkla söylememiştim son sözlerimi, gerçekten pişman olacaktı ama karşısında beni bulamayacaktı.
Hatırladıkça sinirlendiğim için gözlerimi sımsıkı yumdum ve aklıma iyi şeyler getirmeye çalıştım. Uyuyabilirdim, bugün pazardı, yataktan hiç çıkmayabilirdim. Düşüncesi bile o kadar rahatlatıcıydı ki...
Telefonumu kapatarak dış dünyadan kopmak yetmiyordu çünkü, tüm dünyaya kapatmak istiyordum kendimi.
Dün akşamki tek şansım eve döndüğümde babaannemin Leyla Teyze'de olmasıydı. Böylece yaşadığım berbat duyguların izlerini saklayabilmek için zaman bulabilmiştim. Zaten ağlamamıştım, eve dönerken de sinirim biraz olsun geçmişti. En azından içimde bir şeyler yanıyormuş, kopuyormuş, eziliyormuş gibi hissetmeye devam etmemiştim.
