Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
mxmtoon, prom dress
elsa & emilie, six hours
Bu gece şehrin üzerine kara bulutları kim çağırdı?
Ve kim yağmur yağacağını biliyordu?*
4. ÇİÇEK SAKSISINDA HÜZÜNLER
Uzun bir süre kendimi İlay ve İshak'ın kardeşi sandım.Kafamda onlar ikiz değildi, üçüzdük biz.
Mantıksız da değildi böyle düşünmem; sonuçta üçümüz de sarı saçlıydık, o zaman amcamlar üst katımızda oturduğundan günlerimiz beraber geçiyordu ve ikisiyle de onların birbiriyle anlaştığından çok daha iyi anlaşıyordum.
Oysa böyle düşünerek kendimi kandırıyordum sadece.
Saçlarımızın sarı olsa da aynı ton olmadığını, benimkinin asla onların saçları kadar parlak ve kıvırcık olamayacağını göremiyordum. Onların gözlerinin yeşil, benimkilerin mavi olduğunu biliyor ama üçüzler böyle olabilir diye düşünüyordum.
Yengemin yengem, amcamın amcam olduğunu biliyordum ama akrabalık kavramları oturmamıştı herhalde kafamda, çekirdek aileden biri sanıyordum kendimi. Yengem annem, amcam babam değildi ama onun gibi bir şeylerdi işte.
İkizlere bir şey alıyorlarsa mutlaka bana da alırlardı, okulda toplantı olduğunda benim için de katılırlardı ve çok ağlayan bir çocuk olmasam da ağladığımda ikisine de koşabileceğimi bilirdim.
Bu tam olarak ne zaman değişti bilmiyorum. Sanırım yedi yaşımızda oldu, onlar Kanada'ya taşınmadan hemen önce.
Aptal bir şey yüzünden İshak'la tartışmıştık, o kadar önemsizdi ki hatırlamıyordum bile. Sadece o şeyi paylaşmak istememişti ki bana özel bir durum değildi. İkizini de çileden çıkarmıştı ama İlay benim aksime istediğini tekme tokat dalarak almıştı.
Çocuktuk işte, paylaşmayı öğrenmeye çalışıyorduk.
İlay cezalandırıldığı için bir köşede kös kös oturuyordu, ben de bana verilen ve bunca karmaşanın çıkmasına sebep olan (oyuncaktı sanırım?) şeyi elimde tutarken suçluluk hissediyordum.
Yengem konuşmak için İshak'ı alıp başka bir odaya götürmüştü. Benim yüzümden azar işittiğini düşündüğüm için elimde tuttuğum "ödülüme" bakarken içimdeki korkunç his her geçen saniye daha da büyüyordu. Artık onunla oynamak istemiyordum, elimde tutmayı bile istemiyordum.
